Önsöz

Elinizdeki kitap, 1993 yılında yayınlanmış olan “Yehova’nın Oğulları ve Masonlar” isimli kitabımızın bazı ilavelerle güncellenmiş halidir. Soğuk Savaş’ın henüz sona erdiği dönemde hazırlanan söz konusu kitap, gerek dönemin gelişmeleri üzerine yapılan yorumlar gerekse de bu gelişmelerin tarihi bağlantıları üzerine yapılan değerlendirmeler ile büyük yankı uyandırmıştı. Bu yönü ile önemli bir kaynak eser konumunda olan kitap, aynı zamanda dünyanın en karanlık örgütlenmelerinden biri olan masonluk hakkında da çok önemli bilgiler içermektedir. Bununla birlikte masonluk ile radikal Siyonist ideolojiye bağlı bazı Yahudiler arasındaki ilişkiler de kitapta incelenmektedir.
Bu çalışmamız aradan geçen 10 yıla rağmen her döneme ışık tutan içeriğiyle güncelliğini yitirmedi. Bu nedenle de ikinci baskısını hazırlarken kitabın temel mantığı, orijinal kaynakları ve içindeki bilgilerin büyük bir bölümü ilk baskıdaki şekilleriyle muhafaza edilmiş, bir bölümü ise güncelleştirilmiştir. Bunun nedenlerinden biri, dönemin olayları ile ilgili yapılan yorumların günümüzde yaşanan olayları değerlendirmede de okuyuculara önemli bir bakış açısı kazandırmasıdır. Bir diğer nedeni ise, elinizde tuttuğunuz bu kitabın ardından hazırlanan Yeni Masonik Düzen, Terörün Perde Arkası, İsrail’in Kürt Kartı, Gizli El Bosna’da ve Global Masonluk gibi çalışmalarımızda, bu kitapta geçen her konunun detaylı olarak incelenmiş ve güncel bilgilerle yazılmış olmalarıdır.
Bunların yanı sıra, bu baskıda masonluk örgütünün karanlıkta kalmış bir diğer yönü daha gözler önüne serilmektedir. Bu da, maosnluğun mistik Yahudi geleneği olan Kabalizm ile olan gizli bağlantısıdır.
Ancak bu kitabı okurken göz ardı edilmemesi gereken bazı önemli gerçekler vardır. Bunlardan ilki, bu kitapta yapılan birtakım tespitler ve eleştiriler esnasında Yahudilik dininin ve bu dine mensup samimi dindarların asla hedef alınmadığıdır. Kitapta vurgulanan kirli bağlantılar ve ittifaklar, radikal Siyonizm gibi ırkçı ideolojilerle masonluk gibi karanlık örgütler arasındaki ilişkiler ve bunların dünya üzerinde kurmak istedikleri düzendir.
Bilindiği üzere, Siyonizm 19. yüzyılın ortalarında, yurtları olmayan Yahudilerin vatan sahibi olmasını savunan bir ideoloji olarak ortaya çıkmıştır. Ancak zaman içerisinde pek çok ideolojide olduğu gibi Siyonizm de dejenarasyona uğramış, bu haklı talep, uygulamada şiddet ve teröre başvuran, aşırı güçlerle ittifak eden radikal bir anlayışa dönüşmüştür. Bu nedenle üzerinde durulması, deşifre edilmesi ve karşışında her türlü fikri tedbirin alınması gereken tehlike de radikalizmdir. Yahudilerin atalarının toprakları olan bugünkü İsrail’de diledikleri gibi yaşamaları, ticaretlerinde, ibadetlerinde, insani haklarını kullanmakta özgür olmaları en doğal haklarıdır. Bununla birlikte, aynı topraklar Müslümanlar için de kutsaldır. Ve Müslümanların da bu topraklarda diledikleri gibi yaşamak, varlıklarını devam ettirmek hakları vardır. Bu hak, elbette Hıristiyanlar için de geçerlidir.
Ancak günümüzde, din ahlakına uygun olmayan ideolojilerin etkisi altında kalan bazı kesimler, her iki toplumun da karşılıklı varlık hakkını inkar etmeye kalkışmakta, terör ve şiddete başvurarak bir diğerini bu topraklardan silmeye gayret etmektedir. Bunlardan biri, Yahudilerin vatan sevgisini temel alan Siyonist ideolojiyi çarpıtarak din ahlakına uygun olmayan ırkçı ve acımasız bir ideolojiye dönüştüren radikallerdir. Bu kitapta da eleştirilerin yöneltildiği kesim bunlardır. Söz konusu radikal Siyonistler, samimi ve vicdanlı Yahudiler ve Siyonistler tarafından da ciddi şekilde eleştirilmektedir. Siyonizmin ilk dönemlerinde öne sürülen propagandaların aksine, daha sonra bazı çevreler tarafından şiddet yanlısı bir akıma dönüştürüldüğü, huzur ve güvenliği açıkça tehdit ettiği ve radikal Siyonizmin yalnızca Arapların değil Yahudilerin de büyük kayıplar vermesine neden olduğu yaşanan tarihi tecrübelerle ispat edilmiştir. Temmenimiz, bu kitapta ifade edilen olayların ve uyarıların, tüm radikal unsurlar tarafından dikkate alınması ve bölgede kalıcı barışın tesis edilebilmesi için öncü olmasıdır.
Şunu da belirtmek gerekir ki, Peygamberimiz (sav)’in sünnetinde ve Kuran ahlakında hiçbir yeri olmayan intihar saldırılarını gerçekleştirenler de büyük bir hata içindedirler. Masum sivilleri katletmek İslam ahlakıyla asla bağdaşmaz ve hiçbir samimi Müslüman tarafından da kabul edilemez. Müslümanların haksızlığa ve zulme karşı tepkisi her zaman Kuran’a ve sünnete uygun olmalıdır. Barış ve sevgi dini olan İslam’da şiddetin yeri olmadığı da açıktır.

Radikal Siyonizm, ırkçı, acımasız ve hepsinden önemlisi, ittifak halinde olduğu masonluk gibi, aslında din dışı bir ideolojidir. Buna rağmen bazı radikal Siyonistler söylemlerinde sık sık Tevrat’tan alıntılar yapar ve uyguladıkları vahşetin sözde dini temeli olduğunu iddia ederler. Oysa Tevrat, Allah’ın Hz. Musa’ya vahyettiği mübarek bir kitaptır. Allah Kuran’da “Gerçek şu ki, Biz Tevrat’ı, içinde bir hidayet ve nur olarak indirdik…” (Maide Suresi, 44) şeklinde buyurur. Yine Kuran’da bildirildiği üzere, Tevrat daha sonra tahrif edilmiş ve içine insan sözleri sokulmuştur. Bu nedenle bugün elimizdeki Tevrat, “Muharref Tevrat”tır.
Yine de Muharref Tevrat incelendiğinde, içinde Allah’a iman, teslimiyet ve şükür, Allah korkusu, Allah sevgisi, adalet, şefkat, merhamet, zulme ve haksızlığa karşı koyma gibi hak dinin pek çok unsurunun halen bulunduğu görülür. Bunun yanında, Muharref Tevrat’ta, tarihte yaşanmış bazı savaşlar ve bu savaşlardaki kıyımlar da anlatılmaktadır. Eğer bir kişinin amacı, uygulamak istediği şiddet, kıyım ve cinayetlere çarpıtarak da olsa bir dayanak bulmaksa, söz konusu Muharref Tevrat pasajlarını kendine bir malzeme haline getirebilir. Radikal Siyonizm, gerçekte faşist bir terör olan kendi terörünü meşrulaştırabilmek için bu yola başvurmuş ve etkili de olmuştur. Örneğin, geçmişte yaşanmış bazı savaş ve katliamlarla ilgili Muharref Tevrat pasajlarını, Filistin’in mazlum halkına karşı kullanmıştır. Bu, samimiyetsiz bir yorumdur. Dini, faşist ve ırkçı bir ideolojiye alet etmeye kalkışmaktadır.
Günümüzde İsrail Devleti’nin iç ve dış siyaseti üzerinde de büyük etkisi olan radikal Siyonist ideoloji, acımasız işgal, baskı ve katliam politikaları uygulamakta, gerek Ortadoğu’da gerekse diğer bazı coğrafyalarda insan haklarını açıkça ihlal etmektedir. Bu nedenledir ki radikal Siyonizmin ırkçı ve faşizan uygulamaları hem İsrail’de hem de diğer ülkelerde yaşayan pek çok Yahudi tarafından da şiddetle eleştirilmekte ve kınanmaktadır. Samimi dindar Yahudiler, bu ideolojiyi savunan ve uygulayanların gösterdikleri ahlakın, din ahlakı ile hiçbir ilgisi olmadığını özellikle vurgulamaktadırlar.
Elbette böyle bir durumda tıpkı bu Yahudiler ve adalet ve vicdan kavramına sahip tüm insanlar gibi, Müslümanlar da bu haksız zulmü kınayacaklar ve bu zulme sebep olanların gerçek yüzlerinin açığa çıkması için haklı bir çaba içinde olacaklardır. İşte bu noktada, hatırda tutulması gereken diğer bir önemli husus daha vardır; Kuran’a göre Müslümanların Yahudilere karşı nasıl bir tavır içinde olmaları gerektiği.

Müslümanların Yahudilere Bakışı

Yahudiler, binlerce yıldır yaşadıkları Filistin’den, MS 70 yılında, putperest Roma İmparatorluğu tarafından sürülmüşler ve daha sonraki 19 asır boyunca diasporada, yani sürgünde yaşamışlardır. Bu dönem boyunca özellikle Hıristiyan ülkelerde çoğu zaman baskı ve zulüm görmüşler, defalarca yurtlarından sürülmüş, hatta toplu katliamların hedefi olmuşlardır. Yahudilerin bu dönemde en çok huzur ve güven buldukları coğrafya ise İslam toprakları olmuştur. İslam dünyasında hiçbir zaman antisemitizm görülmemiş, Yahudiler (ve Hıristiyanlar) kendi inanç, adet ve hatta hukuklarına göre herhangi bir baskı ve zulüm görmeden asırlarca bu topraklarda yaşamışlardır.
Bu hoşgörü ve güven ortamının başlıca nedeni, Kuran ahlakıdır. Kuran’da Yahudiler ve Hıristiyanlar “Kitap Ehli” olarak ifade edilir ve Müslümanlar ile Kitap Ehline dostça bir yaşam sürmeleri tavsiye edilir. Kuran’a göre Kitap Ehlinin yemeğini yemek ve Kitap Ehlinden hanımlarla evlenmek Müslümanlara serbest kılınmıştır (Maide Suresi, 5). Bu hükümler, Müslümanlar ile Ehl-i Kitap arasında nikah sonucu akrabalık bağlarının kurulabileceğini, iki tarafın birbirlerinin yemek davetlerine icabet edebileceklerini gösterir ki, bunlar sıcak insani ilişkiler ve huzurlu bir ortak yaşam kurulmasını sağlayacak esaslardır.
Allah Kuran’da, Müslümanlara, müşrik insanlara (yani Allah’tan gelen vahye uymayan putperestlere) bile güvenlik sağlamalarını emreder:
“Eğer müşriklerden biri, senden ‘eman (güvenlik) isterse’, ona eman ver; öyle ki Allah’ın sözünü dinlemiş olsun, sonra onu ‘güvenlik içinde olacağı yere ulaştır…” (Tevbe Suresi, 6)

Şüphesiz, iman edenler(le) Yahudiler Hıristiyanlar ve sabiiler(den kim) Allah’a ve ahiret gününe iman eder ve salih amellerde bulunursa, artık onların Allah katında ecirleri vardır. Onlara korku yoktur ve onlar mahzun olmayacaklardır. (Bakara Suresi, 62)

Müşriklere göre Müslümanlara çok daha yakın bir inanç ve ahlaka sahip olan Kitap Ehline ise, daha da fazla saygı, hoşgörü ve yardımseverlik göstermek gerekmektedir.
Bir başka ayette ise Allah Kitap Ehli dahil tüm gayrimüslimlere, Müslümanlara düşmanca davranmamaları şartıyla, iyilikle davranılması gerektiğini şöyle emretmektedir:

Allah, sizinle din konusunda savaşmayan, sizi yurtlarınızdan sürüp-çıkarmayanlara iyilik yapmanızdan ve onlara adaletli davranmanızdan sizi sakındırmaz. Çünkü Allah, adalet yapanları sever… (Mümtehine Suresi, 8)

Dolayısıyla Müslümanlar, kendileriyle aynı toplumda yaşayan tüm Yahudi ve Hıristiyanlar ile sıcak bir komşuluk ilişkisi kurmakla yükümlüdürler. Müslümanların çoğunlukta olduğu bir ülkede ise, Kitap Ehli Müslümanlar üzerine bir emanettir. Onları huzur ve güven içinde yaşatmak, her türlü tehlike ve tedirginlikten korumak Müslümanlar için dini bir görevdir. Yahudilerin tarihte çok defalar olduğu gibi, sırf inançları veya soyları nedeniyle hedef alınmaları, medeni haklardan yoksun tutulmaları, isimlerini açıklamaktan bile endişe edecekleri bir baskı ve korku içinde yaşamak zorunda bırakılmaları, gettolara, korkunç toplama kamplarına hapsedilmeleri büyük bir zulümdür. Bir Müslüman bu gibi zulümleri asla tasvip etmediği gibi, bunları engellemek için de var gücüyle çalışmalıdır.
Cahil insanlarda “kendine benzemeyene art niyetle bakmak” gibi yanlış bir düşünce şekli hakimdir. Bu nedenle başta Ortaçağ Avupası toplumları olmak üzere, tarihte ve günümüzde Yahudiler hakkında olmadık suçlamalar, iftiralar, asılsız dedikodular üretilmiştir. Halen de bazı insanların bilinçaltlarında Yahudilere karşı bu hurafelerin getirdiği ön yargı ve antipatiler vardır. Bir Müslüman asla böyle bir bakış açısı ve tutum içine giremez. Allah “Kitap Ehli”nin var olduğunu bize Kuran’da bildirmiş, hangi konularda yanılgılar içinde olduklarını açıklamış, ama bununla birlikte onlara karşı iyilik ve adaletle davranmamızı emretmiştir. Allah bir ayette, Kitap Ehline karşı şöyle söylememizi emreder:

“Bize ve size indirilene iman ettik; bizim İlahımız da, sizin İlahınız da birdir ve biz O’na teslim olmuşuz.” (Ankebut Suresi, 46)
Sonuç olarak, Siyonizmin insanlık suçlarının her Müslümanda bir tepki ve “buğz” uyandırması doğaldır. Ancak bunun hiçbir zaman adaletsiz bir tepkiye dönüşmemesi gerekir. Allah bu konuda bizleri uyarır ve “… Bir topluluğa olan kininiz, sizi adaletten alıkoymasın. Adalet yapın. O, takvaya daha yakındır” şeklinde (Maide Suresi, 8) buyurur.
Kitap Ehli ve Müslümanlar, birbirlerinin hasmı değil müttefikidirler. Özellikle dünyada ateist ve din-düşmanı ideolojilerin mevcut olduğu çağımızda, aynı şekilde Allah’a inanan ve aynı ahlaki değerleri savunan Yahudi, Hıristiyan ve Müslümanların iş birliği yapmaları gerekmektedir. Allah Kuran’da, Müslümanlara, Kitap Ehli hakkında bir emir vermekte; onları “ortak bir kelimede birleşmeye” çağırmalarını şöyle bildirmektedir:

De ki: “Ey Kitap Ehli, bizimle sizin aranızda müşterek bir kelimeye gelin. Allah’tan başkasına kulluk etmeyelim, O’na hiçbir şeyi ortak koşmayalım ve Allah’ı bırakıp bir kısmımız bir kısmımızı Rabler edinmeyelim… (Al-i İmran Suresi, 64)

Bizim Yahudilere ve Hıristiyanlara olan çağrımız da budur: Allah’a iman eden ve O’nun vahyine itaat eden insanlar olarak, gelin ortak bir “iman” kelimesinde birleşelim. Hepimiz Yaratıcımız ve Rabbimiz olan Allah’ı sevelim. O’nun emirlerine uyalım. Ve Allah’ın bizi daha da doğruya eriştirmesi için dua edelim. Müslümanlar, Hıristiyanlar ve Yahudiler bu şekilde ortak bir kelimede birleştiklerinde, birbirlerinin düşmanı değil dostu olduklarını anladıklarında, asıl zararlı akımların ateizm ve dinsizlik olduğunu gördüklerinde, dünya çok daha farklı bir yer olacaktır. Asırlardır süren çatışmalar, husumetler, korkular, terör eylemleri sona erecek ve “ortak bir kelime” üzerinde sevgi, saygı ve huzura dayalı bir “medeniyetler barışı” kurulacaktır.

Tarihi Doğru Algılamak

Bu kitapta ortaya konmak istenen mesajlardan biri, olayların genelde “resmi ve genel” görüntüsünden farklı olduğu ve bunların bize anlatılandan daha değişik yönleri olabileceğidir. Sanırız bu, kitabın çoğu yerinde de belgelerle ve bilimsel yöntemlerle ispat edildi. Bu durumda şu soru çıkıyor karşımıza: Dünyayı ve insanı anlamak için Aydınlanma Çağı’ndan beri temel kaynak olarak kabul edilen materyalist tarih ve bilim anlayışı ve bunların üzerine inşa edilen dünya görüşü ne denli geçerlidir?
Allah Kuran’da bizlere, mikrokosmosdan evrenin oluşumuna, canlıların ve doğanın dengesinden insan vücuduna kadar sayısız konuyu 1400 sene öncesinden, bilimin ancak günümüzde keşfedebildiği biçimiyle haber vermiştir. Aynı şekilde Allah, Kuran’da geçmişte yaşayan toplumların hayatlarından örnekler vererek, insan ve toplum psikolojisi ve bazı sosyolojik gerçekler hakkında da bilgi edinmemizi sağlar.
Kuran’da en çok üzerinde durulan toplumlardan birisi ise, İsrailoğulları yani Yahudi toplumudur. Özellikle Hz. Musa’nın hayatının anlatıldığı kıssalarda, İsrailoğulları’nın yaşadığı olaylar, bu olaylar karşısında gösterdikleri tepkiler ve bu toplum içinde yer alan bazı kimselerin tavır ve ahlak bozuklukları anlatılmıştır. İsrailoğulları arasında Allah’ın sınırlarını tanımamaya yatkın, kendilerini tüm diğer toplumlardan üstün gören, bu nedenle de diğer insanları sömürmekte ve onlara eziyet etmekte bir sakınca görmeyen kimselerin olduğu Kuran’da bize bildirilen bir gerçektir.
Bununla birlikte, Allah Kuran’da yeryüzünde “şer”rin temsilcisi olan organize bir gücün de var olduğunu ve var olacağını da bildirmiştir. Özellikle Müslümanlara karşı düşmanca tavır alan bu “organize güç odakları”, çoğu zaman “kavmin önde gelenleri”, olarak ifade edilen elitler arasında yer almaktadır, ki bu tanım masonluk ve benzeri örgütlere çok uymaktadır. (En doğrusunu Allah bilir.) Bu konudaki ayetlerden bazıları şöyledir:

Böylece Biz, her ülkenin önde gelenlerini, orada hileli düzenler kursunlar diye, oranın suçlu günahkarları kıldık. Oysa onlar, hileli düzeni ancak kendilerine kurarlar da bunun şuuruna varmazlar. (En’am Suresi, 123)… Kötülüğü örgütleyip düzenleyenler ise; onlar için şiddetli bir azab vardır… (Fatır Suresi, 10) Doğrusu onlar hileli bir düzen planlayıp-kuruyorlar. (Tarık Suresi, 15)

Ayrıca Kuran’da Enfal Suresi’nin 18., Rad Suresi’nin 33., Rad Suresi’nin 42., İbrahim Suresi’nin 46., Neml Suresi’nin 50., Sebe Suresi’nin 33., Tur Suresi’nin 42., Nuh Suresi’nin 22., Tarık Suresi’nin 15. ayetinde ve daha pek çok ayette “hileli düzen kurucuları”ndan bahsedilmektedir.
İşte bu kitapta amaçlanan, bu ayetlerle bildirilen gerçeklerin, örnekleriyle ve delilleriyle ortaya konmasıdır. Unutulmamalıdır ki, Kuran’da bildirilen haberler, tüm zamanlar ve mekanlar için geçerlidir. Allah Kuran’da bildirdiği kıssalar ile bizlere huzurlu ve güvenli bir hayat için alınması gereken tedbirleri, kimlerin böyle bir dünya düzeninin karşısında yer aldığını, bu kişilerin karakteristik özelliklerini ve ne gibi yollara başvurabileceklerini bildirmiştir. Buna rağmen, bu gerçek İslam’ı tanımayanlar ve Kuran hakkında eksik bilgiye sahip olanlar tarafından tam anlamıyla anlaşılamaz. Bu kişilerin Kuran hakkındaki yanlış zanları ise bir ayette şu şekilde belirtilmiştir:

Ona ayetlerimiz okunduğu zaman: ‘Geçmişlerin masallarıdır’ dedi. Asla, hayır; onların kazanmakta oldukları kalpleri üzerinde pas tutmuştur. Hayır; gerçekten onlar, Rablerinden perdelenerek yoksun tutulmuşlardır. (Mutaffifin Suresi, 13-15)

Bu kavrayış eksikliğinin en önemli nedenlerinden birisi, söz konusu kişilerin Allah’ı gereği gibi takdir edememeleri ve kader gerçeğini bilmemeleridir. Geçmişte yaşanan ve geleceğe dair her olay yalnızca Allah’ın takdir ettiği kader ile gerçekleşmektedir. Tarih boyunca yaşamış ve gelecekte yaşayacak olan tüm toplumları, bütün eylemleri, kültürel değerleri, düşünceleri, tepkileri, kuruluş ve yıkılış tarihleri ile birlikte yaratan Allah’tır. Dolayısıyla, Allah bize Kuran’da geçmiş toplumlardan örnekler verirken, benzer durumların günümüzde veya gelecekte de yaşanabileceğini bildirmekte, bu muhtemel durumlar karşısında en akılcı ve en uygun tepkinin ne olduğunu göstermektedir.

‘Antisemitizm’, ‘anti-Siyonizm’?…

Yukarıda sözünü ettiğimiz “İsrailoğulları” faktörünü incelerken çok önemli bir kavram kargaşasının üzerinde biraz durmak, antisemitizm (Yahudi aleyhtarlığı) ve anti-Siyonizm (Siyonizm karşıtlığı) arasındaki büyük farkı belirlemek zorunluluğu ortaya çıkmaktadır.
Antisemitizmi, “iyi olsun kötü olsun, Yahudilere ait olan ve Yahudilerin ürettiği herşeye karşı olmak” şeklinde tanımlayabiliriz. Hiçbir temele dayanmayan bir genellemeyi yansıtan bu görüş, yaşlı-genç, dindar-dinsiz, masum-suçlu ayrımı yapmadan tüm Yahudileri “düşman” olarak kabul eder.
Ancak daha önce de belirttiğimiz gibi, Müslümanlar için önemli olan Allah’ın Kuran’da bu konuda bize ne emrettiğidir. Allah Kuran’da, ne Yahudilere ne de başka bir topluma karşı, yalnızca ırkı nedeniyle düşmanca veya öfkeli bir tutum sergilenmesini kesin olarak yasaklamıştır. İnsanları Allah katında üstün kılan özellikleri, ne ırkları ne de dünya hayatındaki konumlarıdır. Allah katında üstünlük yalnızca takvaya göredir. Bununla birlikte Müslümanların bir topluma karşı buğz etmeleri  ancak, o toplumun mazlum insanlara açıkça zulmettiği, acımasızca baskı uyguladığı durumlar için geçerli olabilir. Ki böyle bir durumda vicdan sahibi her insan, haksızlığa karşı hakkın ve doğrunun yanında yer almakla yükümlüdür. Üstelik Müslümanlar, böyle bir kızgınlık duysalar bile, bu kişilere karşı da adil davranmakla ve onları en güzel üslupla doğruya ve güzele davet etmekle sorumludurlar.
Dolayısıyla bu kitapta amacımız, Siyonizmin aldatmacalarına kapılmış Yahudilere, “biz üstün bir ırkız” gibi bir yanılgıya kapılarak, kendilerini diğer insanlardan ayırma yanlışına düştüklerini göstermek, onları bu ırkçı ideolojiden vazgeçmeye davet etmek, bu sapkın inanışın neden olduğu zararları, döktüğü kanların bilançosunu ortaya koymak olacaktır.
Ne var ki geçmişte olduğu gibi günümüzde de Siyonizmin acımasız ve vahşi uygulamalarını eleştiren pek çok insan, çoğu zaman antisemit olmakla suçlanmaktadır. Öyle ki, kendileri de İsrail vatandaşı veya Yahudi olmalarına rağmen, Siyonizmi eleştiren kimseler ihanetle itham edilmektedirler. Aslında antisemitizm ile anti-Siyonizmi aynı şeyler gibi göstermek “Siyonist” Yahudilerin önemli bir taktiğidir. Dünyaca ünlü dil bilimci, Yahudi fakat “anti-Siyonist” yazar Noam Chomsky, “antisemitizm” ile “anti-Siyonizm”in eş tutularak eleştirilerin nasıl susturulduğunu şöyle anlatmaktadır:

“Antisemitizm suçlamalarına başvurulması, İsrail’e yönelik eleştirileri susturmak için çok sık kullanılan ve çoğunlukla da etkili bir yöntemdir. İşçi Partili saygın İsrailli diplomat Abba Eban bile ‘Yahudi olmayan dünya ile diyaloglarımızda ana görevlerden biri anti-Siyonizm ile antisemitizm arasında hiçbir ayrım olmadığını göstermektir’ diye yazabilmektedir.” (Kader Üçgeni, Noam Chomsky, sf. 41)

Uluslararası Yahudi organizasyonu B’nai B’rith de (yine aynı taktik gereği) antisemitizmin anti-Siyonizmle aynı anlama geldiğini iddia etmektedir:

“B’nai B’rith bugün antisemitizmin anti-Siyonizmle aynı anlama geldiğini varsaymaktadır. Dolayısıyla İsrail’in eleştirilmesi antisemitizmin yeni bir biçimi olarak görülmektedir.” (Kader Üçgeni, Noam Chomsky, sf. 41)

Bizim amacımız da Siyonizmin yanılgılarını ve çarpıklıklarını gösterebilmek, samimi Yahudilerin kendilerine verilmiş olan yanlış telkinlere aldanmadan, İslam’ı ve Müslümanları en doğru şekilde değerlendirmelerini sağlayabilmektir. Bu çağrı İslam ahlakının hoşgörüsü altında asırlardır birarada yaşadığımız Yahudi vatandaşlarımıza yapılmaktadır.
İsrail’in işlediği insanlık suçlarının, ülkemizdeki Musevi vatandaşlarımız veya dünyanın herhangi bir yerindeki Musevi cemaati ile hiçbir şekilde ilişkilendirilemeyeceği herkes tarafından çok iyi bilinmelidir. Müslümanlar, kendileriyle pek çok yönden ortak bir inancı ve ahlak anlayışını savunan Musevilere kuşkusuz saygıyla ve dosktça yaklaşmakla yükümlüdürler. Eleştirilmesi gereken Yahudi inancı, Yahudi gelenekleri, Yahudi kültürü değil, bu inancı ve kültürü dejenere ederek saldırgan bir siyasi ideoloji haline getirmek isteyen ırkçı Siyonist ideolojidir.

Komplo Teorileri Üzerine…

Üzerinde durulması gereken bir diğer konu da “komplo teorileri”dir. Bu kitapla benzer konuları ele alan yayınlarda, Siyonizmin, İsrail’in, ABD’nin herhangi bir “manipülasyon”u, olaylar üzerindeki herhangi bir yönlendirmesi ortaya konduğunda, kimi çevreler hemen, “komplo teorileri üretmekle bir yere varılamayacağını, hayali düşmanlar oluşturmamak gerektiğini” bildirmektedirler. Olayların ardında bazı güç odaklarının bulunabileceğini düşünmek, bunların var olup olmadığına dair araştırma yapmak, “bilim dışı” bir saplantı, hatta bir tür “paranoya” olarak değerlendirilmektedir.
Gerçekten de tüm dünyayı bir “komplolar sergisi” olarak değerlendirmek doğru değildir. Ayrıca şimdiye dek, Türkiye dahil sayısız ülkede, Siyonizm ve masonluk konularında tamamen “hayal ürünü” olarak nitelendirilebilecek şeyler yazıldığını görmemek de mümkün değildir. Hiçbir gerçekçi kaynağa dayanmadan, yalnızca fanatik, antisemit duygularla yazılan bu tür kitaplar, aslında daha çok karşı olduklarını ilan ettikleri çevrelerin işine yaramaktadır. Okumakta olduğunuz bu kitapta yer alan anlatımlar ise, tamamen bilimsel yöntemlerle, derinlemesine yapılan araştırmalar sonucunda ortaya kondu.
Bunun yanı sıra şunu da vurgulamak gerek; biz bu kitapta olayları incelerken söz konusu olayların sosyolojik, kültürel boyutlarının varlığını yok saymadık. Örneğin “Güneydoğu sorunu”nu incelerken, olayın kültürel, ekonomik, sosyolojik yönleri olduğunu görmezden gelmedik. Ama bu kitabın konusu gereği, “politik” boyutunu inceledik, olayda rolü kesinlikle azımsanamayacak olan “dış güçler faktörü”ne yeni bir bakış açısı kazandırmaya, “İsrail faktörü”nü de gündeme getirmeye çalıştık. Sorunun çözümü ise elbette “dış güçler” faktörünü doğru tespit etmekten ve bunun yanında bölge halkının devlete bağlılığını pekiştirecek pek çok kültürel, ekonomik hamle gerçekleştirmekle mümkün olabilecektir.
Siyaset bilimciler bilir ki, politikada hiçbir şey hesapsız olmaz. Politik bir eylem yapmak aslında son derece kolaydır. Önemli olan doğru şartlarda, doğru zamanda, doğru “manivela”nın kullanılmasıdır. Örneğin, gerekli sosyolojik ve ekonomik şartlar oluştuktan sonra, hedefe uygun birkaç provokasyonla savaş çıkarmak çok kolaydır. Eğer siyasette yalnız “görünen”le yetinirsek, İran-Irak Savaşı’nın Şatt-ül Arap meselesinden çıktığına ya da dünyanın pek çok köşesinde yaşanan çatışmaların “demokrasi aşkı” uğruna yaşandığına inanmamız gerekir. Oysa dünya siyaseti sistemsiz gelişmez, bu başlı başına bir bilim dalıdır. Pek çok strateji kuruluşu dünyayı yönlendirmek için vardır. Bunların belirlediği stratejilerin olaylardaki rolünü göz ardı etmek, objektiflik veya bilimsellik değil neredeyse bir tür “saflık” olacaktır.
Ancak yanlış bir tür “komplo teorisi” mantığı da geliştirmek gerekir. Tüm olayları yaratanın Allah olduğu gerçeğini unutup, olayların birtakım sahte ilahlar tarafından kontrol edildiğini zannetmekte son derece yanlış bir bakış açısıdır.
Allah evreni ve evrendeki tüm varlıkları belirlenmiş bir kader ile yaratmıştır. Ve insan doğruya ancak bu gerçeği kavradığında ulaşır.
Gerçekte ise Siyonizm, masonluk ve benzeri “güç odakları”ndan söz ederken, bu güç odaklarının gücünün, Allah’ın tayin ettiği kader ile belirlenmiş bir güçten ibaret olduğunun bilinmesi gerekir. Allah’ın Kuran’da bize bildirdiği gibi, “hayır ve şerrin hepsi Allah’ın emri ile” gerçekleşmektedir.
Allah bu konuda ayetlerde şu şekilde buyurmaktadr:

Böylece Biz, her ülkenin önde gelenlerini, orada hileli düzenler kursunlar diye, oranın suçlu günahkarları kıldık. Oysa onlar, hileli düzeni ancak kendilerine kurarlar da bunun şuuruna varmazlar. (Enam Suresi, 123)Biz, bir ülkeyi helak etmek istediğimiz zaman, onun ‘varlık ve güç sahibi önde gelenlerine’ emrederiz, böylelikle onlar onda bozgunculuk çıkarırlar… (İsra Suresi, 16)

Ayetlerde belirtilen “kıldık” ya da “emrederiz” ifadeleri, hileli düzenleri -ya da komploları- yapanlar olacağını, fakat bunların İlahi kaderin dışında olmadığını bildirmektedir. Bu nedenle bazı “önde gelenlerin”, “hileli düzenler” kurduğunu tespit etmek onların değil, asıl Rabbimizin iradesinin hakimiyetini açıkça göstermektedir.
Dileğimiz, Allah’ın “Onlar sözü dinlerler ve en güzeline uyarlar.” (Zümer Suresi, 18) ayetiyle bildirdiği gibi, önyargısız bir ortamda, her sözün dinlenmesi ve en güzelinin kabul edilmesidir

Siyonizm İçin Önsöz

Siyonizm 19. yüzyılın ortalarında, yurtları olmayan Yahudilerin vatan sahibi olmasını savunan bir ideoloji olarak ortaya çıkmıştır. Ancak zaman içerisinde pek çok ideolojide olduğu gibi Siyonizm de dejenerasyona uğramış, bu haklı talep, uygulamada şiddet ve teröre başvuran, aşırı güçlerle ittifak eden radikal bir anlayışa dönüşmüştür. Radikal Siyonizm ise, ırkçı, şoven ve işgalci bir ideolojidir. Temeli sosyal Darwinizm gibi din ahlakına uygun olmayan akımlara dayanmaktadır.
Yahudilerin atalarının toprakları olan bugünkü İsrail’de diledikleri gibi yaşamaları, ticaretlerinde, ibadetlerinde, insani haklarını kullanmakta özgür olmaları en doğal haklarıdır. Bununla birlikte, aynı topraklar Müslümanlar için de kutsaldır. Ve Müslümanların da bu topraklarda diledikleri gibi yaşamak, varlıklarını devam ettirmek hakları vardır. Bu hak, elbette Hıristiyanlar için de geçerlidir. Ancak günümüzde, din ahlakına uygun olmayan ideolojilerin etkisi altında kalan bazı kesimler, her iki toplumun da karşılıklı varlık hakkını inkar etmeye kalkışmakta, terör ve şiddete başvurarak bir diğerini bu topraklardan silmeye gayret etmektedir. Bunlardan biri, Yahudilerin vatan sevgisini temel alan Siyonist ideolojiyi çarpıtarak din ahlakına uygun olmayan ırkçı ve acımasız bir ideolojiye dönüştüren radikallerdir.

Çeşitli kitaplarımızda olduğu gibi bu kitabımızda da, eleştirilen vatansever Yahudilerin meşru davranışları ve talepleri değil, radikal ve ırkçı bir anlayışa sahip olan bazı Siyonistlerin zihniyetleri ve uygulamalarıdır. Nitekim Ortadoğu barışını tehlikeye atanlar da söz konusu radikaller Siyonistlerdir. Ayrıca günümüzde de gerek barış yanlısı İsrail vatandaşları, gerek dindar Yahudiler, gerekse dünyanın diğer ülkelerinde yaşayan Yahudilerin önemli bir kısmı, hatta ılımlı Siyonistlerin bizzat kendileri radikal Siyonizme karşı çıkmakta, bu ideolojinin ırkçı ve din ahlakına uygun olmayan yorumlarını şiddetle eleştirmektedirler.
Şunu da belirtmek gerekir ki, Peygamberimiz (sav)’in sünnetinde ve Kuran ahlakında hiçbir yeri olmayan intihar saldırılarını gerçekleştirenler de büyük bir hata içindedirler. Masum sivilleri katletmek İslam ahlakıyla asla bağdaşmaz ve hiçbir samimi Müslüman tarafından da kabul edilemez. Müslümanların haksızlığa ve zulme karşı tepkisi her zaman Kuran’a ve sünnete uygun olmalıdır. Barış ve sevgi dini olan İslam’da şiddetin yeri olmadığı da açıktır.
Siyonizmin ilk dönemlerinde öne sürülen propagandaların aksine, daha sonra bazı çevreler tarafından şiddet yanlısı bir akıma dönüştürüldüğü, huzur ve güvenliği açıkça tehdit ettiği ve radikal Siyonizmin yalnızca Arapların değil Yahudilerin de büyük kayıplar vermesine neden olduğu yaşanan tarihi tecrübelerle ispat edilmiştir. Tarih, radikal Siyonist ideolojiden vazgeçilmediği müddetçe, Yahudilerin -dolayısıyla da komşularının ve bölgenin- barışa kavuşamayacağını göstermektedir. Yukarıda da belirttiğimiz gibi, geçmişte yaşanan acı tecrübelerin tekrarlanmaması, Ortadoğu’nun kalıcı barışa kavuşması, Yahudilerin ve Arapların kendi topraklarında huzur ve güvenlik içinde yaşamaları her iki tarafın da, her türlü radikal düşünce ve akımdan vazgeçerek, gerçek din ahlakına yönelmeleri ile mümkündür. Bu kitapta yer alan tarihi gerçeklerin bu yolda önemli bir adım olmasını temenni ediyoruz.

Giriş

Kabala’nın Gizemi

İsrailoğuları’nın Mısır’dan çıkışı, dünya tarihinin önemli dönüm noktalarından biri olarak kabul edilebilir. Bundan tahminen 3.200 yıl önce gerçekleşmiş olan bu olay, günümüze kadar uzanan bazı akımların da çıkış noktasıdır.

Doğrusu onlar hileli bir düzen planlayıp-kuruyorlar. (Tarık Suresi, 15)

Bu konuda bize en güvenilir bilgileri veren kaynak ise, Allah’ın insanlara yol gösterici olarak indirdiği son İlahi kitap olan Kuran-ı Kerim’dir.
Kuran’da İsrailoğulları’nın Hz. Musa önderliğinde Mısır’dan çıkarak Firavun zulmünden kurtulmaları detaylı olarak anlatılır. Firavun, köle olarak çalıştırdığı İsrailoğulları’nı serbest bırakmaya yanaşmamış, ancak Allah’ın Hz. Musa’ya verdiği mucizeler ve Firavun kavmine gönderdiği felaketler karşısında zayıf düşmüş, İsrailoğulları da bu sayede toplanıp Mısır’dan bir gecede topluca göçe başlamışlardır. Ardından Firavun’un saldırısı gelmiş ve Allah Hz. Musa’ya verdiği mucizelerle İsrailoğulları’nı kurtarmıştır.
İsrailoğulları’nın Mısır’dan çıkışı hakkında Kuran’da açıklanan önemli gerçeklerden biri ise, İsrailoğuları’nın, Hz. Musa vesilesiyle Firavun zulmünden kurtarılmış olmalarına rağmen, Allah’a ve dinine karşı isyankar davranmalarıdır. İsrailoğulları, Hz. Musa tarafından kendilerine tebliğ edilen tevhid dinini bir türlü kavrayamamış, sürekli olarak putperestliğe

Masonluğun Yapılanması

Masonların dünya üzerinde bu denli güçlü ve etkili olmalarının nedeni, sağlam bir emir komuta zincirine sahip olmalarıdır. Bu sistemin en büyük özelliği gizliliğidir. Her masonik loca ve derece yalnızca kendisine verilen emirleri yerine getirir. Kurulan derece sistemi sayesinde, her locanın yalnızca en üst kademesindekiler, masonluğun genel stratejisini bilebilir.
Masonluğu en tehlikeli hale getiren yönü, faaliyetlerini büyük bir gizlilik içinde yürütmesidir. Bu yöntem nedeniyle sokaktaki insan, masonik faaliyetlerin içyüzünü fark edemez. Tek bir noktadan yönlendirilen, fakat tesadüf süsü verilen olaylara ancak çok dikkatli bir inceleme ile bakılırsa, var olan bağlantılar hissedilebilir.

“Bize verilen sırları, kalbimizin en derin köşelerinde saklamalıyız. Bir ölü kadar sessiz, bir mezar kadar ketum olmalıyız.” (Mimar Sinan Dergisi S. 7, Sf. 14)
Masonluğu eğer masonlara sorarsak, alacağımız cevap, “Masonluğun

Sembollerle Yahudilik Masonluk Bağlantısı

Bu sembollerin hangi kaynaktan geldiğine baktığımızda bu sistemin tamamen materyalist bir felsefeyi ve Kabala öğretisini ifade ettiğini görmekteyiz.
Pek çok kuruluşun ambleminde yer alan bu semboller, oradaki mason hakimiyetini diğer masonlara haber verir.
Başka mason kaynaklarında ise sembolizm önemi şu şekilde anlatılmaktadır:

“Masonların kendilerine özgü işaret ve alametleri vardır. Bunların ifade ettiği mana, ancak mason olmakla öğrenilir.
Masonlar bu sayede dünyanın her yerinde lisanından bir kelime bilmeseler bile, bulundukları memlekette kendilerini tanıtabilirler.” (Şakül Gibi, 1929 s.19 c..2 sf.24)

Masonlukta Derece Sistemi

“Karanlık bir odada, yarı uyur durumda bulunduğunuz sırada, birisi gelip elektriği yaksa, bunu istemezsiniz. Gözleriniz karanlığa alışık olduğu için, fazla ışıktan müteessir olur, ışığın önce az gelmesini sonra kuvvetlenmesini istersiniz. İşte masonların yaptığı da budur: Işığı uykulu gözlere yavaş yavaş vermek.” (Türk Mason Dergisi,sf 3036)

Masonlar dışarıya karşı büyük bir özenle gizledikleri sırlarını, kendi üyelerine de birden açıklamazlar.
Masonluk, sırlarını üyelerine telkin ederken, Kabalizmden kaynaklanan bir dereceleme sistemi kullanır. Bu derecelerle yeni mason, sistemli bir şekilde eğitilir. Ya da masonik deyimle, “Işık, uykulu gözlere yavaş yavaş verilir.”
Bu derecelendirme sistemi mason kaynaklarında şöyle anlatılır:

“Masonlarda sır yok değildir. Bu müessesede gizli şeyler vardır. Müptediler, (masonluğa yeni girmiş birinci dereceli masonlar) yalnız birinci dereceye mahsus rumuz ve işaretleri bilirler. Ondan sonra da terfi ettikleri derecenin rumuz ve işaretlerini öğrenebilirler. Demek oluyor ki, derecelere göre, masonlar arasında bile gizli rumuz ve işaretler vardır.” (Büyük Şark Dergisi, s.15, sf. 19)

Her derecenin kendine has sırları vardır. Dereceler içinde

Masonluk ve Din

Masonluğun dinsizliği ve din düşmanlığı uzun yıllardır tartışma konusu olmuştur. Mason üstadlar, zaman zaman basına verdikleri demeçlerde bu iddiaları yalanlamışlardır. Bütün dinlere saygı duyduklarını, hatta ateist olanların masonluğa alınmadığını, mason giriş töreninde üç mukaddes kitabın üzerine yemin edildiğini söyleyerek de kendilerini savunmuşlardır.
Fakat, masonların kendi kaynaklarına bakıldığında durumun farklı olduğu anlaşılmaktadır.

Masonlukta Allah İnancı:

Tören kıyafetleri içinde üstad bir mason

Masonlar her konuda olduğu gibi Allah inancını kaldırmayı da derece sistemini kullanarak yavaş yavaş yapmaktadırlar. Masonların yayınlarına bakıldığında, Allah yerine, Kainatın Ulu Mimarı (K:. U:. M:.) deyimini kullandıkları görülür. Bu deyim, aslında ateizme geçişin ilk aşamasıdır. Kainatın Ulu Mimarı daha ileri derecelerde “enerji” olarak değerlendirilmeye başlanacaktır.

“Masonluk, Evrenin Ulu Mimarı mefhumunu mutlak bilgi, kemalin son aşaması ve total enerji olarak telakki etmiştir… Bu gerçekleri kendine prensip,

Yahudi Tarihi

Gerçek şu ki Biz Tevrat’ı içinde bir hidayet ve nur olarak indirdik. Teslim olmuş peygamberler Yahudilere onunla hükmederlerdi. Bilgin-yöneticiler ve yüksek bilginler de Allah’ın kitabını korumakla görevli kılındıklarından ve onun üzerine şahidler olduklarından (onunla hükmederlerdi.) Öyleyse insanlardan korkmayın Benden korkun ve ayetlerimi az bir değere karşılık satmayın. Kim Allah’ın indirdiğiyle hükmetmezse işte onlar kafir olanlardır. (Maide Suresi, 44)
Yahudiler, ya da kendi deyimleriyle “Yehova’nın oğulları”, dünya tarihinin en eski ve kilit topluluklarından biridir. Yahudiler, üç büyük dinin doğuşunun ve gelişiminin merkezinde olmuş, üç kutsal kitabın üzerinde özellikle durduğu ve tarih boyunca dünya üzerinde büyük etkileri bulunan bir millettir.

İlk Yahudiler

40 asırlık geçmişleriyle Yahudiler, dünya tarihindeki en eski milletlerden biri olma özelliğini taşırlar. Ancak bugün dünyanın her yanına dağılmış bulunan Yahudiliğin başlangıç tarihi kesin olarak bilinmemektedir. Sami ırkından sayılan Yahudiler, göçebe bir kavim oldukları için tam olarak hangi tarihte ve nerede bulunduklarını saptamak oldukça zordur.
Yahudiler tarih boyunca birçok peygamberin hayatına ve tebliğine şahit olmuşlardır. Dolayısıyla Yahudi tarihinin ilk 2000 senesi, bir anlamda, peygamberler tarihidir. Yahudilerin ilk ataları Nuh Peygambere kadar uzanır. Muharref Tevrat’ın Tekvin bölümünde Hz. Nuh’un

İspanya’dan Osmanlı’ya

Yahudi tarihinin en önemli olaylarından biri olan İspanya sürgününü tüm gizli kalmış yönleri ile ele aldığımız bu bölümü okurken, göz önünde bulundurulması gereken bazı noktalar vardır. Öncelikle, Yahudilerin Ortaçağ Avrupası’nda maruz kaldıkları baskı, zulüm ve kötü muameleleri vicdan sahibi ve adalete inanan her insan gibi biz de kesinlikle kınıyoruz. Bununla birlikte, aynı dönemde Yahudi toplumu içindeki bazı çevreler, tefecilik gibi bazı uygulamaları nedeniyle Hıristiyan dünyasında ciddi bir tedirginlik ve rahatsızlığa neden olmuşlardır. Bu çevreler, Hz. Musa’nın tebliğ ettiği dini yaşamayan, Tevrat’a batıl geleneklere dayanılarak sonradan eklenen bölümlere göre kendilerine bir hayat kuran çevrelerdir. Bunların savundukları değerlerin neler olduğu ise, günümüzde Siyonizmin acımasız ve bencil uygulamalarında en açık şekli ile görülmektedir.
Eleştirdiğimiz eğilim, Allah’a kulluk ve güzel ahlak esasları üzerine kurulmuş olan Yahudiliği gerçek anlamından çıkararak, koyu ve şoven bir ulusçuluk haline getiren, maddi menfaati herşeyden önde tutan ve diğer milletleri sömürmeyi ya da kullanmayı adeta ulusal bir görev olarak kabul eden tutucu, katı, “Yahudi ideolojisi”dir. Bu kavram, İsrail’in en önemli eleştirel yazarlarından biri olan Prof. Israel Shahak tarafından dile getirilmiş ve detaylarıyla ortaya konmuştur. Shahak’ın açıkladığı gibi, Ortaçağ’dan itibaren Yahudi cemaatlerinin içinde diğer insanlara husumetle bakan bir kibir ve bağnazlık gelişmiştir ve bu yapı, halen İsrail’in Ortadoğu’da gerçekleştirdiği insanlık suçlarında ortaya çıkmaktadır. Bu yapıyı tanımlamak için “Siyonizm” kavramını

Ortadoğu’da Kanın Hikayesi Radikal Siyonizm ve Terör Devleti İsrail

Hep tarihten ders çıkarmamız gerektiğini söyleriz. Geçmişte yaşanmış olaylar, bugünkülere ışık tutacaktır, doğruyu gösterecektir. Bütün bunlar doğru yaklaşımlardır. Hele geçmişteki olayların “iç yüzünü” anlamak, günümüzdekilerin de sahip olabilecekleri benzer “iç yüz”leri fark edebilmek açısından oldukça önemlidir. Bu yüzden, bugün Ortadoğu’nun başını ağrıtan sorunlara biraz da tarih perspektifinden bakmak gerekir. Mirasını koruduğumuz Osmanlı’nın nasıl yıkıldığını, daha sonra bölgede nelerin olduğunu, Ortadoğu’da kimlerin ne tür işler “tezgahladıklarını” görmek, son derece önemlidir. O zaman bugün bölgede bir türlü köklü çözümler getirilemeyen sorunlara daha sağlıklı bakabiliriz.
Bu bölümde pek çok soruna ışık tutacak bir konu ele alındı: İsrail’in tarihi. İsrail’in nasıl kurulduğu, bölgedeki istikrarın nasıl bozulduğu, kurulduktan sonra neler olduğu, savaşlar, provokasyonlar ve kukla liderler.

Radikal Siyonizmin Vaat Edilmiş Toprakları

Siyonist lider Theodor Herzl, 1897′de, 50 yıl içinde İsrail’in kurulacağını ifade etmişti.Siyonizmin ne kadar büyük bir tehlike olduğunu fark eden II. Abdülhamit, Filistin’e karşılık para teklif eden Siyonistlerin bu isteklerini geri çevirdi.

Siyonizm, sanıldığının aksine 19. yüzyılın sonlarında gündeme gelmiş bir fikir değildir. Muharref Tevrat’ta “Dünya Krallığı”nın merkezi haline gelecek bir Yahudi Devleti’nin kurulacağından bahsedilir. Dolayısıyla Siyonizmin tarihi Tevrat kadar eskidir. Siyonizmin

Arap-İsrail Savaşları

“İsrail’deki siyasi ve askeri liderlerin İsrail’e Araplardan gelecek bir tehlikeye aslında hiçbir zaman inanmadıkları açıkça görülür. Onların peşinde oldukları şey, çeşitli manevralarla Arap devletlerini Siyonistlerin kazanacaklarından emin oldukları askeri çatışmalara zorlamaktı. Böylece İsrail’e, Arap rejimlerini istikrarsızlığa sürükleyip başka alanlar ele geçirme planını gerçekleştirme fırsatı yaratmaktı.” (İsrail Başbakanı Moshe Sharett’in Günlüğünden, Siyonizmin Gizli Tarihi, Ralph Schoenman, sf.60-61)

I. Arap-İsrail Savaşı

İsrail’in kuruluşunun ilanından birkaç saat sonra 14-15 Mayıs gecesi I. Arap-İsrail Savaşı başladı.
Savaşın üçüncü gününde, 18 Mayıs’ta, Akka İsrail kuvvetlerinin eline geçti. 1-11 Haziran arasındaki üçüncü hafta içinde, aldığı askeri yardım sayesinde İsrail, hava üstünlüğünü de ele geçirdi. Savaşta İsrail zaferi için gereken hava kuvvetleri Sovyetler tarafından verildi. Ve bu uçaklarla, Ürdün ile Suriye başkentlerindeki siviller hava bombardımanında öldürüldü.

“Arap devletleri 9 Nisan 1948′de meydana gelen Deir Yassin Katliamı gibi katliamlardan Filistinlileri korumak üzere harekete geçince, Siyonist devletin yöneticileri yeni topraklar elde etmek için bunu fırsat bildiler: Birleşmiş Milletler teşkilatının kendilerine verdiği %56′lık Filistin toprağını ilk Arap-İsrail Savaşı’ndan sonra %80′e çıkardılar.
Bunu bir efsane ile de doğruluyorlardı: İsrailli küçük Davud, Golyat Arabı yenmişti… Şimdi herkes tehdit altında bırakılan bu ‘küçük halka’ acıyacak

İsrail’in Lübnan Üzerindeki Oyunu: İç Savaş

1975 yılında Lübnan’da değişik gruplar arasındaki hassas dengelerin İsrail aracılığıyla sarsılması iç savaşı getirdi. Önceleri Ortadoğu’nun finans ve ticaret merkezi durumunda olan Lübnan’da istikrar, bu olayla bozuldu. İç savaş, Lübnan’da her azınlığın kendisine ait, ancak dışarıdan yönlendirilmeye son derece uygun küçük ve zayıf bölgeler doğurdu. Bu bölgelerin çoğu, iç savaş sırasında destek aldıkları İsrail’in güdümüne girdiler.

İsrail Lübnan’ı parçalayabilmek için, ülkedeki en güvendiği isim olan Cemayel’e destek vererek, onu Lübnan Başbakanlığı’na getirdi.

Lübnan’da iç savaşın görünüşteki sebebi, Ürdün’e sığınmış olan Filistinlilerin, Kral Hüseyin tarafından buradan çıkarılmaları ve sonuçta Lübnan’a yerleşmeleriydi. Bu olay İsrail’in Lübnan’ı işgal etmesi için sistemli olarak planlanmıştı. İsrail tarafından, Lübnan’ı Müslümanlarla paylaşmamaları gerektiğine ikna edilen birtakım radikal Hıristiyan gruplar, Filistinlileri Lübnan’dan çıkarmak için mücadeleye girdiler. Lübnan’daki Müslümanların amacı ise, Lübnan ordusundaki Hıristiyan nüfuzunu kırmak ve Hıristiyanlarla eşit haklar elde etmekti. Filistinlilerin amacı da, iç savaştan yararlanarak, sadece Lübnan’ı değil, bütün Arap ülkelerini Filistin sorununa duyarlı hale getirmekti. Mücadele eden gruplar, Müslümanlar ve Hıristiyanlar gibi

Zulüm ve İşkence Sistemi: Faşizm

Faşizm, haklının değil güçlünün sistemi… Tıpkı Siyonizm gibi ırkçı bir ideoloji olan faşizm, şiddete, baskıya ve zulme dayalı bir sistemi savunur.
İşte faşizmin genel bir tanımı ve üç büyük faşizm örneğinin perde arkası… Hitler, Mussolini ve Franco’nun localar tarafından desteklenen rejimleri…
Faşizm, ciddi olarak ilk defa Mussolini ve Hitler aracılığıyla uygulanmışsa da tarihe bakıldığında başka faşist uygulamalara da rastlanmaktadır. Roma İmparatorluğu ve Persler ırkçı uygulamalarıyla bunun ilk örneklerindendir.
Faşizmde, ülkeyi yöneten kadro, ülkenin tek hakimidir. Alınan kararlar, yapılan uygulamalar tamamen bu kesimin iradesiyle gerçekleşir. Söz konusu kadro sadece kendi sahip olduğu ideolojiyi hakim kılmaya çalışır. Bu nedenle halkın, yönetim üstündeki eleştirileri, tavsiyeleri dikkate alınmaz. Halka empoze edilmek istenen ideolojiye ters düşen fikir ve düşünceler baskıcı yöntemler kullanılarak susturulmaya çalışılır. Halkın oluşturabileceği kurumlar ve yapabileceği faaliyetler sadece bu yönetim tarafından şekillendirilir. Kısacası faşizmde her birey, yönetimin oluşturduğu resmi ideolojiye hizmetle yükümlü olan bir araç haline getirilir.

Georges Sorel, Faşist Teorinin En Önemli İdeoloğu

Faşizmi yukarıda anlatıldığı şekilde kuramsal manada ilk defa ortaya koyan kişi 19. yüzyılda Georges Sorel oldu. Sorel, teorisini uygulamaya geçirmek için Mussolini’yle iş birliği yaptı ve İtalya’da faşist bir yönetimin iş başına gelmesine yardımcı oldu. Sorel’in özellikle Mussolini ile büyük bir yakınlık kurmasının nedeni araştırıldığında ortaya çok ilginç sonuçlar

Komünizm ve Sovyetler

Seksenli yılların sonuna dek iki kutuplu bir dünyada yaşıyorduk. İki birbirine zıt ideoloji dünya üzerinde “soğuk” bir savaşı sürdürüyor, kimi zaman söz konusu savaşın ısısı Üçüncü Dünya’nın uzak köşelerinde yükseliyor, silahlar konuşuyordu. Ama ne olduysa oldu, 1990′lara ayak basarken birden bire “komünist” kanat çöküverdi. Yıllardır “dünyayı tehdit eden” ideolojik ve askeri gücünün nasıl böyle aniden eriyebildiği ise akıllarda bir soru olarak kaldı.
Bu soru halen merak uyandırmaktadır. 10 yıl önce hemen herkes tarafından neredeyse “hiç sona ermeyeceği” düşünülen Soğuk Savaş nasıl böyle birden bitiverdi? Sovyetler’in kağıttan kaplan olduğu yıkıldıktan sonra anlaşıldı, peki o zaman on yıllardır bu “iki kutuplu dünya” nasıl varlığını sürdürebilmişti? Bu sorunun cevabı belki de “dünyanın resmi tarihi”nin biraz incelenmesiyle daha iyi anlaşılabilir.
Kitabın diğer bölümlerinde Ortadoğu’nun, faşizmin ve diğer pek çok önemli konunun göründüğünden daha farklı olabildiğine tanıklık ettik. Acaba aynı şey komünizm ve Soğuk Savaş için de söz konusu mu? Yıllardır tüm dünyayı tedirgin eden Soğuk Savaş, acaba göründüğünden farklı bazı ilginç hesapları içeriyor muydu?

Komünist Parti’nin ünlü propaganda afişlerinden biri.

Bunun için önce şu soruya cevap vermek gerek: Soğuk Savaş taraflar için –özellikle Batı içinde yer alan belli gruplar açısından- gerçekten tehlikeli ve tedirgin edici miydi? Bu gruplar, iki kutuplu dünyadan ne kadar rahatsız oluyorlardı ya da oluyorlar mıydı? Bu soruya gazeteci yazar Mehmet Ali Birand’ın öne sürdüğü bir düşünceyle ışık tutalım:

“Batı, Sovyetler Birliği’nin dağılışından bu yana kendine yeni bir düşman arıyor.74 Komünizm son derece yararlıydı. Tek başına, değişik ideoloji, değişik din veya renkteki insanı kolaylıkla birleştirebiliyordu. “Komünizm geliverir” dendi mi, herkes anlaşmazlıklarını içine atar ve ortak bir hedefe doğru birleşirlerdi. Şimdi komünizm tehlikesi bitince adeta düşmansız kalındı. Yeni bir düşman, yeni bir cepheleşme aranır oldu.” (Mehmet Ali Birand, Sabah, 13 Mart 1993)

Evet, komünizmin varlığı Batı için -özellikle bundan menfaat sağlayan bazı gruplar için- öyle büyük bir tehlike değildi. Tam tersine büyük bir avantajdı. Doğu ve Batı arasında gerçekleştirilen silahsız savaşın ne uğruna yapıldığının düşünülmesi, bu avantajın ne yönde olduğunu bize açıklayacaktır. Sözde ABD ve Sovyetler iki zıt ideolojinin savaşını veriyordu. Birisi “özgürlük ve demokrasi” diğeri “proleterlerin ve ezilenlerin hakları”nı savunur görünüyordu. Ama “icraat”a bakıldığında -çoğu insan için- bu idealist sloganların hiç de önemli olmadığı anlaşılıyordu.

Sovyetler, Doğu Bloku ülkelerini ya da Afganistan’ı proleterleri korumak için mi işgal etmişti? 60 milyon “rejim aleyhtarı”nı, “halk rejimi sosyalizm” için mi öldürmüştü? Liderleri hiç de Marxist teoride söylendiği gibi, devleti feshedip yönetimi halka bırakmaya niyetli değildiler. Diktatörlük, proleteryanın değil, komünist partili yönetici elitlerin diktatörlüğüydü. Türk solunun ünlü isimlerinden M. Ali Aybar, “Leninist Parti, Burjuva Modelinde Bir Örgüttür” adlı kitabında, Sovyet sisteminin, hiç de “işçi sınıfı”nı iktidara getirmediğini, tam tersine “burjuva” benzeri bir tür yönetici elit kadrosunun despot rejimi haline geldiğini ayrıntılarıyla anlatır.
Bu sorulara kolayca “hayır” cevabı verebiliriz. Bu durumda karşılaştığımız gerçek, on yıllar boyu sürdürülmüş olan Soğuk Savaş’ın, ideolojik temellere ve “idealist” yaklaşımlara dayanmadığıdır. Bu ideolojik karşıtlık, iki ülkenin halkları için ya da diğer ülkelerin ateşli Amerikan ya da Sovyet taraftarlarının bir kısmı için geçerli olabilir, ama süper güçlerin lider kadrolarında yer alan bir kısım insanlar için söz konusu değildir. Söz konusu Amerikan ya da Sovyet yönetici elitlerin hesapları, ideoloji üzerine değil, “çıkar” üzerine olmuştur.
Bu sihirli kelimeyi “çıkar”ı inceleyelim. Yine bir soru soralım. “Çıkar” kimin çıkarıdır? Şunu kesin olarak söyleyebiliriz ki, bu “çıkar” kesinlikle sokaktaki adamın çıkarı olamaz. Vietnam Savaşı’nın ya da Afganistan’ın işgalinin ABD ve Sovyet toplumları için, oğullarını kaybetmek ya da en azından ekonomik sıkıntı içine düşmekten başka hiçbir sonucu olamazdı. Vietnam Savaşı, örneğin, ABD’li silah tüccarlarının çıkarlarına uygundu. Her iki kutupta da yönetici elit içinde yer alan bazı çevreler, ellerindeki propaganda araçlarını da kullanarak –Sovyetler’de resmen ve tümüyle ABD’de ise örtülü bir biçimde ve büyük ölçüde bu propaganda araçları yönetici elitin güdümündeydi– çıkarları doğrultusunda uyguladıkları eylemleri süslü ideolojik sloganlarla destekler ve meşrulaştırırlardı. Söz konusu insanlar, yalnızca “yolcu” politikacıları değil, hatta onlardan daha çok, çeşitli örgütlenmeler ve güç merkezleri sayesinde “hancı” haline gelebilmiş kişileri içeriyordu. Bu sisteme karşı çıkan Başkan Kennedy’nin uğradığı son bu yönden düşündürücüdür.
Bu noktadan biraz daha ileri giderek, her iki blokun da yönetici elitlerinin –ideolojileri ciddiye almadıkları gerçeğini de göz önünde bulundurarak– bir anlamda bir anlaşma içinde bulunduklarını düşünelim. Her iki blokun da politik dengeler ne kadar gerginleşirse gerginleşsin, herşeye rağmen ‘detant’ın (yumuşamanın) zedelenmeyeceği’ni özellikle belirtmeleri dikkat çekiyordu. Çünkü detant, politik yumuşamanın değil, ekonomik yumuşamanın adıydı. Bu da “çıkar” anlamına geliyordu. Kimi Batılı şirketlerin –her iki tarafında yönetici elitleri için karlı olan– Rusya’daki yatırımlarının zarar görmemesine özellikle dikkat ediliyordu. Sanki iki taraf arasında yazılı olmayan fakat “fiili durumla” kendini belli eden bir anlaşma vardı.
Sonuçta her iki tarafın yönetici elitlerinin “çıkar” gibi ortak bir hedef peşinde iken, “çıkar”larının örtüşmesi ve bunun sonucunda görünmeyen bir ittifak uyguladıkları gibi bir düşünce öne sürebilir. Bu haliyle, yalnızca mantıksal bir varsayım olan bu düşünce ilerleyen satırlarda ele alınacaktır.
İki blokun yönetici elitleri arasında bir çeşit ittifak olduğu düşüncesi, acaba realiteye uygun mu? Bu soruya çoğu kimse ilk başta olumsuz cevap verebilir. Dünyanın “resmi tarihi”, dünyanın yönetimini paylaşanlar tarafından yazılır ve telkin edilir. Bu nedenle, Sovyetler ve ABD’nin, hatta daha ileri gidersek kapitalizm ve sosyalizmin arasında bir çeşit “ittifak” olabileceği düşüncesi, genel kabul gören doğrulara çok terstir. Bu bölümde, söz konusu “telkin edilmiş kabul”lerin dışına çıkarak bu konuyu incelemeyeceğiz.
Elbette böyle bir ittifakın olabilmesi için, kapitalist ve sosyalist liderlerin –tabii hepsini kastetmiyoruz– arasında görünmeyen bir bağ olması gerekiyor. Gizli ve dışa kapalı, yalnızca kendi üyeleri arasında tam mahiyeti bilinen bir örgütlenme bunu sağlayabilir. Bu örgüt masonluktan başkası değildir.,

Karl Marx’ın Bulanık Görüntüsü

Marx

Marx, “sosyalizmin babası”, sömürülen işçi sınıfının en büyük “koruyucusu”, materyalizmin ateşli savunucusu ve dinin de en büyük düşmanıydı. “Proleterler”e sözde bir yeryüzü cenneti vaat ediyordu. Şartı ise insanlarının din ahlakını tamamen göz ardı etmeleriydi. Bu konuda, aslında kapitalist Batı görüşüyle ortak bir noktada, “din dışı”lıkta birleşiyordu. Sosyal bilimci Karl Popper bile Marx ile Eski Ahit (Tevrat) arasındaki paralellikten sözeder. Marx son derece dindar bir Musevi aileden gelmesine rağmen, tüm bu mirasa yüz çevirmiş ve dini reddetmişti. Marx’ın geçmişine bakmak bu tezleri doğrulayacak bilgileri verir:

“Marx, Batı Prusya’da Yahudi bir ailenin oğlu olarak doğmuştur. Babası Heinrich’in esas adı Hirchel Ha-levi ve bir Talmud öğrencisi, dedesi ise haham. Marx’ın yazdığı ilk makale Yahudi sorunlarıyla ilgili. Marx’ın ailesi birkaç nesildir Talmud öğrencisi, Hirchel’in erkek kardeşi Truer’in başhahamı, Heinrich Marx, Hanrietta Pressburg adında Nijmegen’li bir hahamın Macar kökenli kızıyla evleniyor.” (Encyclopedia Judaica, cilt 11, sf.1071-1074)

Ancak ne ilginçtir ki Yahudi inancını reddeden Marx, bu inancın içindeki dejenere bir öğretiden, yani Kabala öğretisinden etkilendi:

“Marx’ın yabancılaşma ve özgürlük teorileri sürgünden bir dönüş gibi, Lurianic Kabala gibi anlaşılmalıdır. Fishman, Marx’ın sosyal gerçek anlayışında Yahudiliğe dayalı bir yan bulduğunu ortaya koydu.” (Jewish Chronicle, 10 Nisan 1992)

Yahudi dinini reddeden Marx, koyu bir din düşmanı oldu. Olayın bir de “metafizik” boyutu vardı. Kabala’dan esinlenen Marx’ın, bunun sonucu olarak “satanizm” (şeytana tapınma) ile de ilginç bağlantıları vardı:

“Gençlik dönemlerinde, Berlin Üniversitesi’nde Karl Heinrich Marx, kin duygusunu depreştiren çok tehlikeli törensel bir tür satanizme ilgi gösterdi. O günden sonra yazdığı şiirleri ‘Oulanem’e adadı. ‘Oulanem’ şeytan için kullanılan mistik bir isimdi.” (The Keys of This Blood, Malachi Martin, sf.200)

Marx’ın karanlık yönleri bunlarla sınırlı değildir. Sosyalizm-kapitalizm birlikteliğinin ilk örneği belki de Marx’tır. Çünkü, garip ama gerçek, ateşli burjuvazi düşmanı Karl Marx, İngiltere’nin en büyük “burjuva”sı Yahudi banker Rothschild ve benzeri kişilerle ilişki içindeydi.

“Marx’ın ekonomik görüşleri City of London’daki banka kuruluşlarının ve özellikle The House of Rothschild (Rothschild Bankası)’in görüşleri ile tamamen uyumlu idi, Karl Marx’ın Moskova’da değil, Londra’da ortaya çıkmış olmasının bir rastlantı olmaması gibi. Rothschildlar tarafından, Çar’ın Avrupa ve New York bankalarında bulunan 1 milyon dolarının getirilmesinin Bolşeviklerin zaferindeki payı da bir rastlantı değildi. Marx’ın, Jenny von Westphalen’le olan evliliği aracılığıyla İngiliz aristokrasisiyle olan yakın ilişkisini de çok az kişi bilir.” (The World Order, A Study in Hegemony of Parasitism, Eustace Mullins, sf.48)

Bunun yanı sıra Marx, devrin mason locaları ile de yakın iş birliği içindeydi. Almanya’da Adam Weishaupt’un örgütlediği “illümine” masonların kurduğu “Bund der Gerechten” (Doğrular Birliği) Marx’ın ilişki içinde olduğu loca idi. Bu locanın ismi daha sonra “Bund der Kommunisten”e dönüştü. Marx ve Engels Komünist Manifesto’yu bu loca için kaleme aldılar. Manifesto’nun 20 yıl boyunca yazar ismi olmadan çıkmasının nedeni buydu.

“Komünist Derneği’ni yöneten illümine masonlar Karl Marx’dan Bavyera İllümineleri’nin programını bir manifesto şeklinde hazırlamasını istediler. Marx, 1847 Aralığı’nda çalışmalarına başladı. Çalışmanın adı da Komünist Manifesto oldu. Marx’ın burada yaptığı, Bavyera İllüminelerinin kurucusu olan Adam Weishaupt tarafından 70 yıl önce geliştirilen devrimci prensip ve programları gün ışığına çıkarıp düzenlemekti.” (Le Pouvoir Occulte, Fourrier du Communisme, Jacques Bordiot, sf.102, 103)

“Komünist Manifesto’yu hazırlayan üçüncü kişi de yine Yahudi bir aileden gelen Jean Laffite idi… Gerçekte Komünist Manifesto’nun başlangıcı üç zengin burjuvaya dayanıyordu, Marx, Engels ve Laffite”. (Le Pouvoir Occulte, Fourrier du Communisme, sf.120-131)

“Burjuvazi örgütü” olarak nitelendirilen masonluğun, Marx’ın ardından komünizmin yayılması için gösterdiği gayret de ilgi çekiyordu. Bu durum, ister istemez Paris Komünü’nde “kahramanca çarpışan” loca üyelerini akıllara getiriyordu.

Anarşist Komünizmin Kurucusu: Joseph Proudhon

Komünist felsefenin gelişmesinde Marx’ın yanı sıra, başka ilginç kişiler de vardı. Bunlardan biri “anarşist komünizm”in kurucusu Proudhon’dur.
Proudhon, anarşist bir bireyciydi, geliştirdiği kuram ve doktrinler ‘Anarşizm’ diye tanındı. Proudhon fikirlerini, “Anarşi, bugünkü toplumların, hiyerarşik ilkel toplumların var oluş şartıdır” diyerek ifade etmekteydi. (Meydan Larousse, cilt 10, syf. 349). 1840 yılında yayınlanan ünlü kitabı “Mülkiyet Nedir?”anarşist komünizmin temel kaynağı oldu.

“Proudhon, zamanın tüm sosyalist önderleri gibi masondu” (Le Nouvel Observateur, France 30 Ocak – 5 Şubat 1987 – Le Crapouillot, Yeni Dizi, no:49, Paris 1979)

Fikir alış verişinde bulunup yardımlaştığı çevresi de hep masondur. 1843-46 yılları arasında Paris’te Martin Nodand masondu (Mülkiyet Nedir? Kronoloji Bölümü, sf.10), Bakunin de masondu. (Dictionnaire de la Franc-Maçonnerie, Daniel Liou, sf.102) Her ikisi de Karl Marx ile sık sık görüşüp birlikte olmuşlardır. Marx, “La Sainte Famille” adlı eserinde “Mülkiyet nedir?” i ve Proudhon’u uzun uzun övmüştür.
Proudhon, 1848′de mason olan Fransa Kralı Napoleon Bonaparte (Masonluk Üzerine, sf.10) ile tanışıp sürekli görüşmeye başlamıştı; hatta çevresindekiler Proudhon’u, Napoleon’un ajanı olarak nitelendiriyorlardı.
Proudhon’un ortaya attığı bu sapkın sistem, yani ANARŞİZM, kişi üzerindeki her türlü otoritenin reddidir. Bu otorite özellikle din ve ahlak öğretileri ve devlettir. Proudhon’a göre, hakim sınıfın maşası olan devlet, en kısa zamanda yıkılmalı, yerini halkın tümünü temsil eden bir rejime bırakmalıdır ve bu rejim de komünizmdir. Devletin yıkılması için asıl yöntem kanlı ihtilallerdir. Tıpkı Fransız, Rus ve Alman ihtilallerinde olduğu gibi. Ayrıca din ve ahlak öğretileri diye adlandırdığı kıstasların da kişilerin özgürlüğünü engellediğini savunmuştur. Bu yüzden devlet gibi, dini ve ahlakı da reddetmiştir.
Oysa bu değerlerin hiçbiri insan üzerinde otorite kuran unsurlar değil, tam tersine insanın huzur ve güvenliği için şart olan öğelerdir. Devletin, ahlaki değerlerin ve en önemlisi de din ahlakının olmadığı bir ortam, sürekli kaosun hakim olacağı bir ortamdır. Kaos ise insanlığa hiçbir zaman fayda getirmez.

Rusya’daki Komünizmin İlginç Öyküsü

Komünist ihtilal, Marx’ın öngördüğünün tersine, gelişmiş Batı’da değil, tarım toplumu olan Rusya’da gerçekleşti. Bir diğer deyişle “gerçekleştirildi”. Çünkü olayın sosyolojik faktörlerinin yanı sıra çok önemli politik faktörleri vardı. Bu faktörlerin başında, Rus ihtilalinin altyapısının büyük sermaye sahipleri tarafından gerçekleştirilmesi geliyordu.

“Banker Jacop Schiff’in özel ajanı George Kennan 19. yüzyılın ikinci yarısında Rusya’yı gezerek komünist ihtilalcilere para ve silah sağlamıştı. Kennan ayrıca 1905′teki Rus–Japon Savaşı’nda (savaştaki Rus yenilgisi ihtilale ortam sağladı) Japonlara finansman sağladı. 1915′te New York’ta American International Corporation– AIC (American Uluslararası Şirketi) kuruldu. Şirketin asıl hedefi, önceden Schiff ve diğer bankerlerce desteklenen Bolşeviklere finansal yardım sağlamaktı. Bu yeni firma S.P. Morgan, Rockefellerlar ve National City Bank tarafından kurulmuştu. Yönetim Kurulu Başkanı National City’nin eski Başkanı olan Frank Vanderlip’ti. Kendisi 1910′da Federal Rezerve Kanunu’nu yazan grubun da üyesiydi. Yöneticileri; Pierre Du Pont, Kuhn & Loeb & Co.’den Otto Kahn, Başkan George Bush’un büyük babası George Herbert Walker; N.Y. Federal Rezerve Bankası Başkanı William Woodward; Loeb Union Pacific Demiryolları’ndan Robert S. Lovett; Perey Rockefeller, John D. Ryem, A. Stillman, A.P. Wiggin ve Beekman Winthroop’tu.
1928′de AIC yöneticileri arasında Perey Rockefeller, Pierre Dufont, Kuhn&Loeb Co.’den Elisha Walker ve Lazara Freres’den Frank Artschul vardı. Komünistlere yardım programında AIC, büyük ölçüde Morgan Guaranty Trust ile iş birliği yaptı. 1903′te Guaranty Trust’ın yöneticileri; First National Bank’ın kurucusu George F. Baker; Rothschildlerin temsilcisi August Belmont; Union Pasifik Demiryolları kurucusu E.H. Harrimon; ABD eski Başkan Yardımcısı Levi Morton; John D. Rockefeller’in Standart Oil’da ortağı olan Henry H. Rogers: H. Mc. Twobly ve Frederick W. Vanderbilt idi.
Hiç kimse bu büyük bankacıların ‘anti-kapitalist’ bir komünist ihtilali finanse edeceğini tahmin edemezdi. Ama aynen böyle oldu. Aynı kişiler Woodrow Wilson’un seçim kampanyasını da finanse ettiler. Wilson, Paris Barış Konferansı’nda: ‘ABD’de Bolşevizme yakın kişiler vardır, çünkü bu rejimle istedikleri birey modelini oluşturmak için bir fırsat doğmuştur’ diyordu. Wilson’un bahsettiği bu kişiler Morganlar ve Rockefellerlar’dı.” (The World Order – A Study in the Hegemony of Parasitism, Eustace Mullins, sf.64, 65)

Bu anlaşılması zor ilişkide Rothschild, Schiff, Rockefeller, Morgan gibi isimlerin geçiyor olması ister istemez “Siyonizm faktörü”nü akla getirmektedir. Olayı bu yönüyle incelediğimizde ise ilginç başka bilgilere rastlarız.

Joseph Proudhon

“Yahudiler, Bolşevizmin ve Sovyet rejiminin kuruluş yıllarında çok önemli  rol oynamışlardır. Komünizmin Rusya’da ve daha sonra Avrupa’da yaptığı atakta, Yahudiler Sovyet reji minin yerleşmesinde büyük pay sahibidirler” (Encyclopedia Judaica, cilt 5, sf.792)

Bu “faktör”ün en önemli temsilcilerinden biri Parvus Helphand’dır. Asıl adı Israel Helphand olan Yahudi yazar, 1904 Rus–Japon Savaşı’nın olacağını 1895 yılında yazmış ve bu savaşın Rus devrimiyle sonuçlanacağını ileri sürmüştü. Parvus, daha sonra da komünist harekete aktif destek verdi.
Seküler Yahudiler, komünist düşünceyi yaymak için Rusya’da çeşitli organizasyonlar kurdular. Bunların en önemlileri The Bund (Yahudi İşçi Partisi), The Farejnikte ve Po’alei Zion idi. (Encyclopedia Judaica, cilt 5, sf.797)Bunlardan özellikle The Bund, komünizmin gelişmesinde önemli rol oynadı. Daha sonra Lenin’in önderliğinde devrimi gerçekleştirecek olan Rus Sosyal Demokrat Partisi’ne katıldı.

“1905-1906 yılları arasında Bund bir çok konuda Bolşeviklerle beraberdi. Bund onların yardımı sayesinde Sosyal Demokrat Parti’nin Stockholm’deki kongresinde bütün Rus organizasyonlarının arasına döndü” (Encyclopedia Judaica, cilt 4, sf.1501)

Komünizmin Yahudilikle olan bağlantısı hakkında o dönemde ilginç tezler üretiliyordu:

“A. Lunacharsky dinle ilgilenen bir kişiydi. Kitab-ı Mukaddes’in, özellikle peygamberlerin devrimci yanları olduğunu ve Tevrat ile işçi dini arasında bağlantı olduğunu söylüyordu. Maxim Gorki ise antisemitizmi kınıyordu. Gorki, Siyonizm konusundaki pozitif düşüncelerini ilk olarak 1902′de kaleme aldı. 1906′da Bolşeviklere katıldığında kitabını tekrar yayınladı. Yahudi etniklere yardımı ve onları güçlendirmeyi savunuyordu.” (Encyclopedia Judaica, cilt 5, sf.796)

Komünist İhtilalin Kapitalist Finansörleri!

Rus İhtilali’nin en önemli finansörlerinden Jacob Schiff

“Hiçbir ihtilal teşkilatsız ve parasız gerçekleştirilemez. Sömürülen yoksul kitleler bunlardan birincisini kısmen sağlar, parayı ise asla! Sermaye sahipleri ise her ikisinin de üstesinden gelirler.” (Gary Allen, Sermaye ve Sosyalizm, sf.96-97)
İhtilalin finansman gibi çok önemli bir sorununun kimler tarafından halledildiği incelendiğinde yine garip tablolara, sosyalizm-kapitalizm arasındaki ilginç birlikteliklere rastlanır:

“ABD’nin Rusya Büyükelçisi’nin, Dış İşleri Bakanlığı’na gönderdiği telgraf:
Dosya No: 881.00/288
Rusya’daki Büyükelçi (Francis)den Dış İşleri Bakanı’na.
Petrograd, 19 Mart 1917, saat 09:00 (20 Mart saat 18:00′de alındı)
Asayiş berkemal, Çar ve Çariçe’nin tahtı terk etmelerinden sonra Dük Mikhail gibi tahtta hak iddia edecek kimselere ve bu tür girişimlere karşı her türlü tedbir alınmıştır. Geçici hükümetin paraya acilen ihtiyacı olduğu için, İngiltere Rusya’ya mali yardımda bulunmuştur ve bütün müttefikler yeni hükümeti tanıyıncaya kadar da muhtemelen yardıma devam edecektir. Acil bir yardım çok yerinde olur. Şimdi Amerika’dan gelecek bir mali yardım ise en iyisi olurdu. Bu ihtilalin başarılı olması, Yahudiler için çok önemlidir. Şayet Yahudiler bu şekilde mesafe katederlerse, bu hususta gizliliğe titizlikle uyulması lazım gelecektir. Aksi takdirde ihtilal, burada sayıları bir hayli kabarık olan Yahudi aleyhtarlarının muhalefetini uyandıracak bir safhaya girebilecektir. FRANCIS” (Henry Coston, Lectures Françaises, Numero Special, Nisan 1963)

Rus İhtilali’nin gerçekleştirilebilmesi için dev boyutlarda para harcandı. Küçük bir grubun koca bir devleti ele geçirebilmesi şüphesiz büyük ölçüde maddi güce dayalıdır. Üstteki telgrafta ifade edilen hayati öneme sahip bu parayı kimler vermişti? Rus devriminin maddi desteğini sağlayanlar dünya çapında faal büyük Yahudi bankerlerdi. Bunların başında ihtilalde en az Lenin kadar rolü olduğu söylenen Jacob Schiff geliyordu.

“Roger Lambelin ile O. Pettrovsky gibi yazarlar da I. Dünya Savaşı’ndan önce, Amerika’da, Yahudi bankerler tarafından, Rusya’daki devrimci faaliyetleri, propagandaları desteklemek amacıyla bir ortak fon kurulduğunu yazıyorlar. 1917 baharında ise Jacob Schiff, devrime verdiği parasal destekle Çarlık rejiminin devrilmesinde en büyük payın sahibi olmakla övünüyordu.” (Czarism and the Revolution, Arsene de Goulevitch, sf.10)

Lenin ve arkadaşlarına para yağdıranlar arasında Warburg ailesi ve ihtilalin “kahin”lerinden olan Yahudi asıllı Parvus da vardır.

“Lenin ünlü mühürlü vagon içerisinde yola çıkarıldı. Beraberinde 5-6 milyon dolar tutarında altın para bulunduruyordu. Bu işi yapanlar, Alman yüksek makamları ile Max Warburg ve bütün hayatı boyunca Sosyalist olan Alexander Helphand’dır. A. Helphand çok zengin biriydi ve Parvus takma adını kullanırdı. (Sermaye ve Sosyalizm – Orijinali: None Dare Call It A Conspiracy, Gary Allen, sf.90-91)

İhtilalin finansörlerinin sayısı oldukça kabarıktır. Bunların hepsi de uluslararası Yahudi bankerlerdi:

“Yahudi Schiff’in Bolşevik İhtilali’ndeki rolü, müttefik haber alma servislerince iyi bilinmektedir. Bu noktadan hareketle Bolşevizmin bir Yahudi hareketi olduğunu söyleyenler vardır… Daha sonraları ortaya çıkarılan belgelerle, ihtilalin daha başka uluslararası bankerler yanında, Schiff, Warburg ailesi, Rockefellerlar ve Morganların desteğiyle gerçekleştirildiği anlaşılmıştır. Belgeler, Morgan kuruluşlarınının da Kızıl İhtilal için en az bir milyon dolar harcamış olabileceğini göstermektedir…
Bolşevik İhtilali’nin diğer büyük parasal destekçisi de Lord Alfred Milner adlı İngilizdir. Milner, ‘Round Table Groups’ adlı gizli bir örgütün organizatörü ve başıdır. Bu örgüt, Lord  Rothschild tarafından desteklenmektedir.” (Sermaye ve Sosyalizm – Orijinali: None Dare Call It A Conspiracy, sf.92-93)

Uluslararası Yahudi örgütü B’nai B’rith ve İskoç riti localarının da aktif desteği söz konusuydu:

“B’nai B’rith Çarlık aleyhtarı isyankarlara silah sağladı. Böylece B’nai B’rith, 1905 Rus İhtilali’nde aktif bir rol oynadı. Bu hareket nedeniyle ünlü Amerikan Yahudileri Bolşevik olmakla itham edildi. Kuhn, Loeb Company sahibi Warburg ailesi Lenin’i ve Troçki’yi finanse etti; baba oğul ‘Bolşevik ajanları’ Yahudi Julius ve Armand Hammer ABD Komünist Partisi’ni kurdu ve Amerika’da Bolşevik hareketini yayarak 1917 Sovyet İhtilali’nden sonra ülkede on yıl geçirdi. Aslında Çar’ın devrilmesi ve Rusya’da Bolşeviklerin başa geçmesiyle İskoç riti tarafından oluşturulan hedefler gerçekleştirildi.” (The Ugly Truth about the ADL, Executive Intelligence Rewiev, sf.27)

Rus İhtilali’nin en büyük rolünü Lenin’in liderliğinde 1898 yılında kurulan Rus Sosyal Demokrat Partisi üstlenmiştir. Bu parti 1903 yılında Bolşevik ve Menşevik isimli iki gruba ayrılır. Bolşevikler, ki devrimi yapacak olanlar onlardır, komünizmin devrim yoluyla Rusya’ya gelmesi gerektiğini savunurken, Menşevikler aynı sonuca ihtilalsiz de ulaşılabileceği tezini savundular. Menşevik kanadın gücü kısa sürede azalarak önemini yitirdi. Bolşeviklere gelince;

“Bolşevik grubunun (1912-13′de Bolşevik Partisi oldular), organizasyonu ve propagandasının oluşumu sırasında birçok Yahudi aktif rol oynamıştır. Bu Yahudilerin sayıları 1917 Şubatı ile Ekimi arasında Rus devriminde hızla yükseldi.” (Encyclopedia Judaica, cilt 5 sf. 794)

Yahudilerin bu denli etkili oldukları parti, Yahudilik konusunda kendisini ortaya koydu.

“Rus Sosyal Demokrat Partisi’nin III. Kongresi’nde Lenin, işçi Yahudiler için özel bir başlangıç konuşması yaptı. 1900-1906 arasında Lenin Yahudilik konusunda kendisini şöyle tanımlamıştır: Antisemitizm, asimilasyona karşı Yahudi milliyetçiliği, Sosyal Demokrat Parti ve Bund arasındaki ilişki.” (Encyclopedia Judaica, cilt 5 sf. 794)

1917′de Petrograd’da Bolşevikler tarafından kışkırtılan halkla Çarlık askerleri arasında çıkan çatışmada çok sayıda insan öldü.

Rus Sosyal Demokrat Partisi, dışarıdan aldığı destekle birlikte ihtilale doğru yürümeye başladı. Ülke içinde giderek artan hoşnutsuzluklar, İmparatorluk hükümetinin parlamento rejiminin kurallarına uymayı reddetmesi, reformların yavaşlığı gibi sebeplere 1905 Rus-Japon Savaşı da eklenince, ihtilalin ilk temelleri atılmış oldu. Alman ve Amerikan Yahudi bankerlerinden oluşan Kuhn Loeb And Co. grubu Rus Çarlığı’ndaki her türlü devrimci düşünce ve faaliyeti destekleyen başlıca kuruluştu. Rus-Japon Savaşı, uluslararası şirketler grubunun Yahudi Başkanı Jacob Schiff’e Çarlık hükümetine birkaç darbe vurmak fırsatını verdi. “Amacımız elimize fırsat geçtikçe Rusya’ya verebileceğimiz en ağır zararı vermektir” diyen Schiff, savaş boyunca Rusya’yı çökertmek için Japonlara 200 milyon dolar para yardımında bulundu. Ayrıca Kuhn Loeb ve şirketleri Japonların dışarıdan yaptıkları borçlanmaları üzerine aldı.
Japonya karşısındaki bozgundan sonra Rusya’da monarşinin itibarı iyice azaldı. Muhalefet, İmparator’dan liberal, sosyal ve parlamenter bir rejim kurulmasını istedi. İhtilal Petersburg’da 22 Ocak 1905′te (Kanlı Pazar) işçilerin ve bazı askerlerin ayaklanmalarıyla başladı. Olaylar kanlı bir şekilde bastırılınca, Bolşevikler kendiliğinden başlayan bu ayaklanmanın yönetimini ele geçirmeyi denediler. Petersburg’da ‘Merkezi İşçi Sovyeti’ kuruldu. Genel grev tehdidi karşısında Çar, 30 Ekim tarihli bildirisiyle bir Duma (meclis) seçilmesine izin verdi. İhtilal bastırılmıştı ama Troçki’nin bir “genel prova”, Lenin’in de ‘halkın yeni bir iktidar denemesi’ diye adlandırdığı olay gerçekleşmişti. Gerçekten de asıl amacı genel bir prova niteliği taşıyan 1905 Hareketi’nden, devrimi gerçekleştirecek olanlar gereğince yararlandılar.
Schiff’in faaliyetleri I. Dünya Savaşı sırasında meyvelerini verdi. İhtilalci olanlar, cephede savaşanların morallerini bozmak ve cephe gerisindeki hoşnutsuzlukları kışkırtmak suretiyle Rus şehirlerinin banliyölerinde karışıklıklar çıkarmayı başardılar. Propogandaları ihtiyat askerleri arasında da iyi sonuçlar verdi; ihtiyat  askerlerinden meydana gelen bir alay cepheye gitmemek için isyan etti. Bu isyan Çarlık rejiminin yıkılmasına yol açacaktı. Başkent halkı, 4 Mart’ta fırınları yağmaladı. 7 Mart’ta kısmen grev başladı ve 9 Mart’ta işçilerin de katılmasıyla siyasi bir nitelik kazandı. Savaşın bitirilmesi ve hükümetin değişmesi isteniyordu. 8 Mart’da grev genelleşti. Hareketin bu kadar çabuk yayılması karşısında şaşıran sosyalist liderler işçilerden ihtiyatlı olmalarını istediler. Fakat 11 Mart’ta askeri birlikler de ayaklanınca başarı elde edilmiş oldu. İmparatorluk hükümeti de 12 Mart 1917′de istifa etti.

Çarlık’tan Bolşevik Rejime Geçiş Aşaması:
‘Kerensky Hükümeti Locası’

1917 yılının Şubat ayında, “Şubat Devrimi” gerçekleşti. Rusya’nın değişik yerlerinde, başta Redrozrad olmak üzere, ayaklanmalar başladı. Sonunda 16 Mart’ta Romanov hanedanının son Çarı Nikola II tahttan çekildi.
Bunun üzerine, Ekim’de gerçekleşecek olan Bolşevik Devrim’e kadar, Kerensky önderliğinde bir sosyalist geçiş hükümeti kuruldu. Kerensky hükümetinin en büyük icraatı ise, o dönemde çoğu hapiste ya da sürgünde olan komünistleri serbest bırakmak, komünist liderlere zemin hazırlamak oldu.

Resmin yayınlandığı L’Express dergisi Kerensky hükümeti ile ilgili şu bilgiyi veriyordu: “Kerensky hükümetinin %99′u masondu.” (L’Express, 17 Şubat 1992)

“Kerensky, Sosyal Demokrat olarak bilinirdi. Ama komünist bir hükümete geçiş için basamak oldu. Kerensky komünistler ve diğer ihtilalciler için ülkede genel af ilan etmişti. Bu aftan yararlananların çoğu 1905′deki başarısız ‘Kızıl İhtilal’den sonra sınır dışı edilen komünist ihtilalcilerdi. Bu aftan sonra 250 bin ihtilalci görevlerinin başına iade edilmiş oldu” (None Dare Call it Conspriacy, Gary Allen)

Lenin Mayıs 1917′de, Putilov fabrikasının işçilerine konuşurken. Bolşevik devrimiyle birlikte dünyada ilk kez komünist bir rejim kurulmuş oldu.

“Kerensky, Lenin ekibinin ihanet suçuyla tutuklanmasını ya da sınıra sürülmesini önledi” (Başlangıçtan Bugüne Kadar Dünya Casusluk Tarihi, cilt 1, sf.90-91)
Kerensky hükümetinin başa geldiğinde ilk işi, Troçki ve Lenin gibi ihtilalcilerin serbest bırakılması için af çıkartmak oldu.
“Sosyalist Kerensky, üst dereceli bir masondur” (The Brotherhood, Stephen Knight, sf.33)

Kerensky’nin ekibi de masonlardan oluşmaktadır:

“1917 yılında Rusya’da ihtilal patlak verince, Londra ve Paris’te 400 kadar Rus masonu 40′a yakın gizli dernek kurarak ‘Rusya Halkları Mason Merkez Locası’ ilkeleri doğrultusunda birleştiler. 1917′de geçici hükümetin başında Kerensky vardı. Bu hükümetin çoğunluğunu masonlar oluşturmaktaydı” (Dictionnaire de la Franc-Maçonnerie, Daniel Ligou, sf.1064).

Kerensky hükümetinin sağladığı geçiş dönemi boyunca Rusya’nın dört bir yanında güçlenen komünist işçi birlikleri, 1917 Ekimi’nde Bolşevik İhtilali’ni gerçekleştirdiler. Petrograd’daki kışlık saraya saldıran Bolşevikler hükümeti istifa ettirdiler ve Lenin’in önderliğindeki Bolşevik Parti iktidarı ele geçirmiş oldu. Bu arada üzerinde durulması gereken bir kişi de, devrimin Lenin’den sonra ikinci lideri olan Leon Troçki’ydi.

Devrimin İkinci Lideri: Leon Troçki

“Ekim Devrimi’nden evvel Şubat 1905 ve 1917′deki ayaklanmalarda ‘Silahlı Elçi’ adı verilen Leon Troçki Bronstein çok büyük rol oynamıştır.” (Şalom, 16 Aralık 1987)

Rus İhtilali’nin tek lideri genelde Lenin olarak tanıtılsa da gayet iyi bilinir ki, devrimi Lenin ile birlikte gerçekleştirmiş olan ikinci bir kilit isim vardır: Leon Troçki.

Solda Troçki’nin kurduğu Kızılordu yıllar boyu komünist rejimin en önemli koruyucusu oldu. Sağda Troçki Petrograd’daki III. Enternasyonel’de Paul Levy ile birlikte.

Judaica‘da Troçki şöyle anlatılmaktadır:
“Troçki, Ukrayna’da Ivanouka’lı bir Yahudi çiftçinin oğluydu. Odessa Üniversitesi’nde matematik okumuş, fakat kendisini devrimci çalışmalara adamak için öğrenimini bırakıp 1896′da yasa dışı Sosyal Demokrat Parti’ye katılmıştı.” (Encyclopedia Judaica, cilt 15, sf.1404)
Troçki’nin yetişmesinde en önemli rolü ise ünlü Yahudi Parvus oynamıştı:

“Troçki, Helphand (Parvus)’ın etkisi altında ‘sürekli devrim’ teorisini oluşturdu. Rusya’daki burjuvazi rejimine göre, Batı’daki sosyalist devrimden evvel sosyalist sahneye yol gösterdi.
Troçki, 1917 Şubat Devrimi’nin patlak vermesinden kısa bir süre sonra Rusya’ya döndü ve Petrograd işçileri tarafından müthiş bir sevgiyle karşılandı. Lenin’le iş birliği yaptı. Kerensky’nin geçici hükümeti onu yakaladı, fakat kısa bir süre sonra serbest bıraktı. Hapishanedeyken ‘Bolşevik Merkezi Komitesi’ne seçildi. Aynı zamanda Petrograd Sovyeti’nin ve onun Askeri Devrim Komitesi’nin başına geldi.” (Encyclopedia Judaica, cilt 145, sf.1404)

Troçki, daha önceki başarısız devrim deneyinden sonra yurt dışına kaçmıştı. Ekim Devrimi için Rusya’ya dönerken büyük bir sorun çıktı. Bu sorunu halleden de Amerika’daki Yahudi finans lobisiydi:

“Troçki’nin Rusya’ya gitmek üzere, 27 Mart 1917′de New York’u beraberindeki 275 ihtilalci ile terk ettikten sonraki ilk uğrak yeri, Halifax (Kanada’da) oldu… Burada yakasını ele veren Troçki bir Kanada hapishanesine atıldı. Ne var ki bir hafta yatmadan, İngiltere ve Amerika’nın baskılarıyla serbest bırakıldı. Amerika ve İngiltere’yi böyle bir müdahaleye itenler, bu iki ülkedeki dev kuruluşların milyarder sahipleriydi.” (None Dare Call It A Conspiracy, Garry Allen, sf.90-91)
Leon Troçki 1917′de New York’tayken, Rusya’da Bolşeviklerin hakimiyetini sağlamakla görevlendirildi. Rockefellerlar bu yolculuğu için kendisine 10.000 dolar verdi. Başkan Woodrow Wilson’dan özel bir pasaport alındı ve Lincoln Steffens koruması olarak gönderildi. Troçki’nin gemisi Halifax’a yanaştığında Kanada Gizli Servisi onu tutukladı ve Nova Scotia’da hapsetti. Başbakan Llyod George, Londra’dan telgraf çekerek Troçki’nin serbest bırakılmasını istedi, fakat gizli servis bunu umursamadı. Sonradan MacKenzie King anlaşmaya dahil oldu ve Troçki’nin özgür kalmasını sağladı. Wall Street avukatı Thomas D. Thacher’ın yardımıyla King, Kızılordu’yu kurdu. Troçki’yi tutuklayan ajanlar kovuldu.” (The World Order, A Study in Hegemony of Paratism, Eustace Mullins, sf.76)

Troçki, devrimde Lenin’le birlikte en büyük rolü oynadı. Devrim sonrasında ise Troçki’nin emrine Kızılordu verildi:

“Troçki, Mart 1918′de askeri ilişkilerin halk yöneticisi olmuş, Kızılordu’yu organize etmiş ve iç savaş cephelerinde askeri operasyonları yönetmiştir. Lenin’in yaşadığı dönemdeki parti içi tartışmalarda terör devriminin meşruluğuna karşı olan rejimlere sert solcu haliyle yaklaşmıştır.” (Encyclopedia Judaica, cilt 15, sf.1405)

Rus Yahudileri de Troçki kumandasındaki Kızılordu’yu benimsemişlerdi:

“Büyük sayıda Yahudi genci Kızılordu’ya katıldı.” (Şalom, 16 Aralık 1987)
“Troçki, Yahudi kökenli olmasının kendisi için politik bir engel oluşturduğunun farkındaydı. 7 Kasım 1917 zaferinin ardından Lenin kendisine ilk Sovyet hükümetinin başına geçmesini teklif ettiğinde, Troçki reddederek ‘Sence düşmanlarımızın eline benim Yahudi olmam gibi bir silah vermek akıllıca olur mu?’ demişti. ” (Encyclopedia Judaica, cilt 1, sf.1406)

Lenin’in ‘Kapitalist’ Dostları!

Radikal hareketler, büyük paralar ve dış destek olmadıkça gerçekleştirilemezler, 20. yüzyılın büyük tarihçisi Oswald Spengler, solun düşman görünen büyük sermaye sahiplerinin, kontrol altında geliştiğini gören bilim adamlarından biridir. Ünlü eseri Batı’nın Çöküşü‘nde şöyle der: “Sermayenin yönlendirmediği hiçbir proleterya hareketi, hatta bir komünist hareket şimdiye kadar görülmemiştir. Bu hareketlerin sözde idealist liderleri büyük kısmı hiç şüphesiz sermaye tarafından yönlendirilmiştir.” (Sermaye ve Sosyalizm (None Dare Call It A Conspiracy), Garfy Allen sf.88)

Marx’ın en büyük öğrencisi Lenin, ondan ‘kapitalizmle gizli birliktelik’ mirasını da almıştı. Yaptığı ihtilalin finansmanını büyük sermayedarlardan bulan Lenin, ihtilalin ardından da aynı çevrelerden destek gördü:

Vladimir Ilyiç Lenin

“Lenin, Beyaz Saray’daki güçlü arkadaşından, Wilson’dan yardım istedi. Wilson, Kuhn & Loeb Co. avukatlarından ve eski Dış İşleri Bakanı Elihu Root’u Özel Savaş Fonu’ndan 20 milyon doları Bolşeviklere vermesi için Rusya’ya yolladı. Cömertlikte Wilson’dan geri kalmayan J.P. Morgan & Co. kuşatma altındaki Lenin ekibine finansal yardım sağladı.” (The World Order – A Study in the Hegemony of Parasitism, Eustace Mullins, sf.68)
“The Unknown War With Russia” (Rusya ile Bilinmeyen Savaş) adlı kitabında Robert S. Maddox, ‘Rusya’daki Mart İhtilali, Wilson’un hayal ettiği savaş sonrası dünya ortamını oluşturacaktır, ABD’nin geçici hükümeti ilk olarak tanımasını sağladı’ der. Maddox’un belirttiğine göre, Versailles Anlaşması’nın 6. maddesine göre Rusya kendi belirlediği kurumlarla devam edecekti. Ve böylece Bolşevik rejiminin geleceği garanti altına alınmıştı. Wilson’un politik yardımcısı Albay House, kendi sekreteri Kenneth Durant’ı Rusya’ya gönderdi ve Durant 1920′de Sovyet Bürosu’nda sekreter olarak çalışmaya başladı.” (The World Order – A Study in the Hegemony of Parasitism, sf.73)

“Ingersoll Rond’ın Başkanı ve New York Federal Reserve Bankası Başkan Vekili William Laurence Sanders, 17 Ekim 1918′de Wilson’a yazdığı mektupta: ‘Rus halkı için, Sovyet formu hükümet en uygunudur ve ben de bu sistemi desteklemekteyim” diyordu. 1914′den beri New York Ted’in Başkan Vekili olan George Foster Peabody, Rockefeller’lar için (General Education Board) Genel Eğitim Kurulu’nu kurmuştu ve Bolşeviklerin devlet tekelini desteklediğini belirtti. Böylece New York Federal Reserve’ün en ünlü üç görevlisi Sanders, Peabody ve William Boyce Thompson Bolşevizmi destekliyordu. Thompson daha sonra ABD’de Bolşeviklerin propagandası için bir milyon dolar verdi. New York Federal Reserve Bankası, N.M. Rothschild ve oğullarının sahip olduğu beş New York Bankası tarafından yönetiliyordu. Anlaşılıyor ki bu üç kişi sadece işverenlerin isteklerini gerçekleştiriyordu.
Tarihteki en ilginç göçe William Boyce Thompson başkanlık etti. 15 meşhur Wall Street avukatı ve finansörü Rusya’ya giderek, sendeleyen Bolşevik rejimini kurtardı. J.P. Morgan, Thompson’a Petrograd’daki National City Bank şubesinden bir milyon dolar gönderdi. Bu banka Bolşevik rejiminin saldırısına uğramayan tek bankaydı.” The World Order – A Study in the Hegemony of Parasitism, sf.73)

2 Şubat 1918 tarihli Washington Post’ta şöyle bir haber yayınlanıyordu: ‘Kasım’a kadar Petrograd’da kalan William Boyce Thompson Bolşeviklere doktrinlerini Almanya ve Avusturya’da yaymaları için bir milyon dolarlık yardım yapmıştır. Thompson’un bu görevinde Amerikan Kızıl Haç Başkanı Henry P. Davison; Thomas Thatcher ve Harold Swift vardı ve bunların tümü CFR üyesiydi. National City Bank, Rusya’ya 50 milyon dolar borç vermişti ve Morgan Guaranty Trust, Sovyetlerin Amerika’daki finansal çıkarlarını gözetiyordu. 1922 Ocak’ta Ticaret Sekreteri Herbert Hoover, Guaranty Trust’ın Moskova’daki Devlet Bankası’yla ilişkilerine izin verdi. Şimdi Guaranty Trust Başkan Yardımcısı olan Alman bankacı Max May 1923′de Ruskombank’ın Dış İlişkiler Başkanı oldu, bu Sovyetler’in ilk uluslararası bankasıydı.”Who’s Who?” (Kim Kimdir?) kitabına göre Max May 1883′te ABD’ye geldi, 1888′de vatandaşlığa geçti ve 1904 – 18 Guaranty Trust Başkan Yardımcısı, 1922-25 Rus Ticaret Bankası Kurulu üyesi ve idarecisi oldu. J.P. Morgan ve Guaranty Trust, Sovyet hükümetinin, ABD’deki mali ajanlarıydı. Çar’ın altınları Guaranty Trust’a yatırıldı.

Lenin, yalnızca 1917 Devrimi’ni yapmakla kalmadı; yıllar boyunca tüm dünyadaki kızıl devrimlerin sembolü haline geldi. Kurduğu rejim ve ordu milyonlarca insanın kanının dökülmesine sebep oldu.

Öyle ki, Bolşevik hareketin dünya karargahı Wall Street’teydi.” (The World Order – A Study in the Hegemony of Parasitism, Eustace Mullins, sf.74-75)
“1992′de Chase National Bank, Rus hükümetini tanımak ve ticareti geliştirmek için Amerikan-Rus Ticaret Odası’nı kurdu.” (The World Order – A Study in the Hegemony of Parasitism, Eustace Mullins, sf. 78)
“Lenin’in programı büyük zenginlerin programıdır. Çünkü o, bütün özel mülkiyeti kaldırır ve devlet kontrolü altına koyar. Devlet ise, büyük zenginler tarafından kontrol edilir. İşte dünya düzeni!” (The World Order – A Study in the Hegemony of Parasitism, sf.45)

Lenin’in kapitalist dostlarının, ilginç olarak, çoğunlukla Yahudi sermayedarlar ya da masonik örgütler –CFR gibi– olduğunu görüyoruz. Peki bu kişi ve örgütlerin Lenin’i desteklemelerindeki amaç neydi? Kimileri, Lenin ve arkadaşlarına yapılan maddi desteğin, Almanya tarafından geldiğini, bunun da Almanya’nın savaşmakta olduğu Rus Çarlığı’nın yıkılmasını istemesiyle ilgili olduğunu söyler. Ama Bolşevikleri destekleyenler yalnızca Alman “kapitalist”leri değildir:

“Max Warburg’un Lenin’i desteklemesini Alman yurtseverliğine bağlarsak –ki öyle değildir– ya Schiff, Morgan, Rockefeller ve Milner’in finansmanlarını nasıl açıklayacağız?” (None Dare Call It A Conspiracy, Gary Allen. Sf.96)
“Bolşevik İhtilali dünyanın en zengin ve güçlü kimselerince desteklenen bir harekettir.Hareketin görünürdeki amacı, -Rothschild’ler, Rockefeller’lar, Schiff’ler, Warburg’lar, Morgan’lar ve Milner’lar gibi– servet sahiplerinin mallarının ellerinden alınarak devletleştirilmesi anlayışına yönelik görünüyordu. Fakat görünürde olan şuydu ki, bu kişiler, komünizmden hiç korkmuyorlardı! Bu hareketi finanse eden ve böylece onu kontrol altında tutan sermayenin ondan korkması için bir neden de yoktu… Rothschild ve ekibinin, bir buçuk asırdır, aynı klasik yöntemle boğuşma içinde olan iki düşman grubu aynı anda desteklediklerini unutmamak gerekiyor.” (None Dare Call It A Conspiracy, sf.99)

Lenin’in Batılı finansman çevreleri tarafından desteklenmesinde kişisel özelliklerinin de etkisi vardı. Lenin’in komünistlerin “burjuvazi örgütü” olarak nitelendirdiği mason localarına kayıtlı olması oldukça ilginçti. Söz konusu bilgi masonlar tarafından hazırlanan “Mason Sözlüğü”nde şu şekilde ifade edilmektedir:

Lenin’in ailesi. 1879′da çekilmiş fotoğrafta 9 yaşındaki Lenin en sağda yer almış. Babasının verdiği “Nizam vaziyeti” (sağ elin sol göğüs üstüne konulması) pozu ise oldukça dikkat çekicidir.

“Lenin Vladimir Oulianof: 1914 öncesi Paris’teki Fransız Büyük Doğusu’na bağlı ‘Union de Beleville’ locasına kayıtlıydı.” (Dictionnaire de la Franc-Maçonnerie, Daniel Ligou, sf.693)

Bu aslında bize, aradığımız sosyalizm–kapitalizm ilişkisi konusunda önemli bir bakış açısı sunuyor. Bu iki karşıt blok arasında var olduğu söylenen ittifak, herhalde en iyi masonluk gibi gizli örgütlenmeler sayesinde sağlanabilirdi.
Mason diktatör Lenin, insanlara karşı son derece sert ve acımasızdı. İktidarda bulunduğu dönemde milyonlarca insanı ölüme gönderen Lenin hakkında, ünlü Rus yazarı Soljenitsin, Timedergisine verdiği demeçte şu yorumu yapmıştır:

“Lenin tam bir zalimdi. Kimseye acımazdı. Halka yaklaşımında en küçük bir insani taraf yoktu. Kitlelere de, kendisini takip etmediğini sandığı tek tek kişilere karşı da zalimdi.” (Tercüman, 2 Ağustos 1989)

Lenin’in ölümü de oldukça ibret vericiydi. Milyonlarca insanı ölüme, anarşiye, dinsizliğe sürükleyen Lenin; büyük acılar içinde kıvranarak ve tanınmaz bir halde öldü. Le Figaro dergisinin bildirdiğine göre Lenin, cinsel ilişkiyle ve özellikle fahişelerden bulaşan Frengi hastalığı nedeniyle felç ve hafıza kaybına uğrayarak öldü. Uzaktaki evlerden bile duyulan çığlıklar atarken ağzından dökülen şu sözler oldukça ilgi çekicidir.

“İnsanlar… bana yardım edin… devrim… şeytan burada, burada.” (Yeni Asya, 27 Şubat 1992)

Komünizm’in Temel İşlevi: Din Düşmanlığı

Şalom, 13 Mayıs 1992

“Din halkın afyonudur… Halkın aldatıcı mutluluğu olarak, dinin ortadan kaldırılması halkın gerçek mutluluğunun beyan ettiği taleptir.” (Karl Marx, F. Engels, Din üzerine, sf.38)
“Bir Marxist materyalist olmalıdır, yani din düşmanı” (V.I. Lenin, Toplu Eserler cilt 35, sf.121)

Yukarıdaki sözler, komünist ideolojinin dine bakış açısını gösteren örneklerdir. Görüldüğü gibi, Marx ve Engels dini adeta bir düşman olarak görürlerken, Lenin de gerçek bir Marxist’in din düşmanı olması gerektiğini öne sürmüştür. Dolayısıyla, dünya düzeninin gerçekte komünizmden beklediği en büyük sonuç da, din ahlakını ortadan kaldırmasıdır. Dini inançların, ahlak anlayışının yok edildiği, insanların komünist liderleri neredeyse insan üstü varlıklar gibi gördüğü bir toplum, Siyonizmin dünya yönetimi hedefine de oldukça büyük bir zemin hazırlar. Bu ise çok önemli bir tehlike demektir. Çünkü din ahlakını bilmeyen ve yaşamayan toplumlar, vicdani ve ahlaki çöküntü içine girmeye mahkumdurlar, din ahlakından uzaklaşılması demek insanların büyük bir felaketin içine sürüklenmeleri anlamına gelir. Toplum düzeninin sağlanması, bu düzenin -asayiş tedbirlerine dayalı olmadan- muhafaza edilebilmesi, huzurun, barışın, güvenliğin ve refahın yaşanabilmesi, ancak insanların her koşulda dürüst, adil, fedakar, çalışkan, sevgi ve merhamet dolu olmaları ile mümkündür. Bu da yalnızca insanların din ahlakını yaşamaları ile sağlanabilir.
Aslında, din dışı her sistem dinin yok edilmesini hedefler. Faşizmde bu sonuç dinin yerine ırkçı hislerin aşılanmasıyla elde edilir. Kapitalizmde insanların ahiret hayatını unutup yalnızca dünya zevklerine yönelmeleri sağlanır. Komünizm ise, dine karşı doğrudan bir düşmanlık uygular. Dine karşı açık bir baskı ve aleyhte propaganda kullanılır. Bunun yanı sıra faşist rejimlerde görülen ‘insan üstü liderler’, komünist sistemin de kullandığı etkili bir yöntemdir. Materyalist dünya anlayışı söz konusu sistemlerin ortak özelliğidir.

Oysa insanların vicdanlarını kullanmadıkları, Allah’tan ve hesap gününden korkup sakınmadıkları kısacası din ahlakının yaşanmadığı ortamlarda, söz konusu ideolojilerin insanlara sunduğu ideallerin hiçbirinin gerçekleşmesi mümkün değildir. İnsanları kötülükten, bozulmadan ve kaostan koruyan unsur din ahlakıdır. Din ahlakının yaşanmadığı toplumlarda, her türlü asayiş tedbiri alınsa dahi suç oranlarında artış ve toplumsal çöküntü kaçınılamaz bir neticedir. Çünkü insanı bir başkasının görüp duymadığı bir anda da dürüst yapan, emniyet güçlerinin müdahalesinin olmadığı alanlarda da kanunlara ve kurallara uymasını sağlayan vicdanıdır. Vicdanını kullanmayan, din ahlakını yaşamayan bir insan, kanunların engel olamayacağını veya kolluk kuvvetlerinin kontrol edemeyeceğini düşündüğü anlarda her türlü ahlaksızlığa ve kötülüğe yönelebilir.
Komünizmin ardında da, diğer din dışı ideolojilerde olduğu gibi, masonluğun etkisini görmek mümkündür. Fransız İhtilali’nin ardından gelen materyalizm dalgasının savunucuları da masonlardır. 19. yüzyılda pozitivizm olarak ortaya çıkan maddeciliğin temsilcilerini ise yine masonlar oluşturur. Freud, Durkheim, Auguste Comte gibi ateist ve mason felsefeciler materyalizmin önderliğini yapmışlardır. Komünizm ise, “dinsiz toplum” meydana getirme hedefinin en önemli yöntemlerinden biri oldu. Marx’la başlayan din düşmanlığı, bütün komünist rejimlerin ortak özelliği idi. Komünist felsefe, din karşısında alınması gereken tavrı ise şöyle açıklıyordu:

“Marxizm bir materyalizmdir. Bu niteliğiyle 17. yüzyıl ansiklopedicilerinin materyalizmi ya da Feuerbach’ın materyalizmi kadar alabildiğine DİN DÜŞMANIDIR. Bu yalanlanamayacak bir durumdur. Ancak, Marx ve Engels’in materyalizmi, materyalist felsefeyi tarih alanına ve toplumsal bilimler alanına uygulamada ansiklopedicilerden ve Feuerbach’tan daha ilerilere gitmiştir. ‘Dine karşı koymalıyız’, bu materyalizmin, dolayısıyla da Marxizmin abecesidir. Ama Marxizm abeceyle yetinip kalan bir materyalizm değildir. Marxizm daha ileri gider. Der ki; dine karşı savaşmayı bilmek gerek; bunun için de yığınların inancını ve dinlerin kaynağını materyalist bir biçimde açıklamak gerek.” (Marx, Engels, Lenin, Anaşizm ve Anarko Sendikalizm, sf.282)
“Marxist, bir materyalist olmalıdır, yani DİNİN DÜŞMANI olmalıdır, ama diyalektik bir materyalist olmalıdır, yani dine karşı savaşını birtakım spekulatif, hiç değişmeyen, tek düze bir propagandanın soyut ve salt teorik zemini üzerinde değil; somut bir biçimde, kişileri herşeyden daha çok ve herşeyden daha iyi eğiten, yürürlükte olan sınıf savaşı zemini üzerinde olmalıdır. Marxist somut durumu, olduğu gibi tümüyle hesaba katmayı bilmelidir.” (Marx, Engels, Lenin, Anaşizm ve Anarko Sendikalizm, sf.285)

“Dine karşı savaşım devrimci burjuvazinin tarihsel görevidir ve batıda, burjuva demokrasisi, kendi devrimleri ya da feodalizme ve Ortaçağ uygulamalarına karşı saldırıları döneminde bu görevi geniş ölçüde yerine getirmiştir (ya da getirme çabasındadır). Almanya’da olduğu gibi  Fransa’da da, sosyalizmden çok önce dine karşı bir burjuva savaşı geleneği olmuştur.” (Marx, Engels, Lenin, Anaşizm ve Anarko Sendikalizm, sf.286)
“Bizde ise Ekim İhtilali yasası ile bunlar sonuna dek çözümlenmiştir. Dine karşı gerçek olarak savaştık ve savaşıyoruz.” (Marx-Engels-Lenin-Stalin, Kadın ve Marxizm, sf.225)

Aynı felsefe bütün komünist rejimlerde görülür:

Din ahlakına karşı çirkin mücadelenin önde gelen isimlerinden birisi de, Çin’e komünizmi hakim eden Mao’dur.

“Hiç şüphesiz, biz komünistler, kelimenin gerçek manasıyla Allah’a inanmıyoruz. Hiçbir dine inanmayız. Bizim dünya görüşümüz diyalektik materyalizmin ve tarihi materyalizmin görüşüdür.” (Çang Çi Yi, Çin Komünist Partisi Birleşik Cephe faaliyetleri Şubesi Md. Yard. 4 Nisan 1962)

Görüldüğü gibi komünizmin dine düşman olduğu tartışılmaz bir gerçektir. Bu nedenle de dini reddeden tüm sistemler gibi, insanlara acı, hüzün, korku ve güvensizlik aşılar. Komünizmin vahşetinin de, donukluğunun da temelinde dine karşı gözü dönmüş düşmanlığı vardır. Komünistler dine karşı yürüttükleri mücadelede farklı yöntemlere başvururlar. Kimi zaman ibadethaneleri kapatır, din adamlarını toplu katleder, halkın dinini yaşamasına engel olurlarken kimi zaman da üstü kapalı propagandalarla halkı dinden uzaklaştırmaya çalışırlar. Bu yöntem, Marx ve Engels tarafından şöyle ifade edilmektedir:

“Dinsel yasalara karşı savaşırken son derece dikkatli ilerlenmelidir, bu savaşımda dinsel duyguları yaralayan kimse, büyük zararlara yol açar. Savaşım, propaganda ve aydınlatma yoluyla yürütülmelidir. Savaşımı sert yöntemlerle yürütürsek, yığınları kendimize karşı kışkırtabiliriz; böyle bir savaşım yığınların ağırlığını din ilkesine göre derinleştirir, oysa bizim kuvvetimiz birliktedir. Dinsel önyargıların en derin kaynakları yoksulluk ve bilgisizliktir, bu hastalıklarla savaşmalıyız.” (Marx-Engels-Lenin-Stalin, Kadın ve Aile, sf. 220)

Benzer bir taktiğin kullanılması gerektiği Lenin tarafından da öne sürülmüştür:

“Aşırı baskı temeline oturan ve işçilerin eğitilmediği bir toplumda, dinsel önyargıların sadece propaganda yöntemleriyle yok edilebileceğini sanmak budalalık olur… İşte bu nedenle programımızda ateist olduğumuzu belirtmiyoruz ve böyle davranmak zorundayız. İşte bu nedenle eski önyargılarını henüz sürdüren proleterlerin partimize katılmalarını engellemiyoruz ve engellememek zorundayız.” (Lenin, Din Üzerine, sf.115)

Nitekim komünistlerin dine karşı gerçek düşünceleri iktidara gelmeleri ile iyice açığa çıktı. Bolşevik Devrim’in ardından Lenin, dine karşı gözü dönmüş bir düşmanlık sergiledi. Şiddetli din düşmanlığı Stalin döneminde de devam etti. Komünizmin hakim olduğu tüm ülkelerde, binlerce dindar insan katledildi, ibadethaneler yıkılıp tahrip edildi ve sürekli bir ateizm politikası izlendi.
20. yüzyıl boyunca 120 milyon insanın ölümüne neden olan komünizm, dinsiz bir toplumun ne kadar vahşi, acımasız ve barbar olabileceğinin, materyalizm gibi Allah’ı inkar eden felsefelerin nasıl bir sonuç doğurduğunun canlı bir örneğidir. Komünizmin neden olduğu belalar, din ahlakı ile dinsiz toplumlar arasındaki büyük farkı göstermesi açısından son derece önemlidir. Böylece insanlar, bir kez daha tek kurtuluşun din ahlakının yaşanması olduğuna tanıklık etmişlerdir.

Vazgeçilemeyen İçgüdü: Vahşet

Lenin: ”Bazı kimseler bizi zalimliğimiz sebebiyle ayıpladıkları zaman, bu kişilerin en basit Marxist prensipleri dahi nasıl unutabildiklerine hayret etmekteyiz.” (Pravda, 29 Ekim 1918)
Komünizm, 1917′den bu yana 120 milyona yakın insanın ölümüne yol açtı…

Troçki komutasındaki Bolşeviklerin, Beyazordu mensuplarını kurşuna dizmesi.

Pol Pot’un yaptığı inanılmaz katliamın toplu mezarları kazıldığında, korkunç bir tablo ortaya çıktı. Çocuk, kadın demeden öldürülen 3 milyon insan bir hiç uğruna komünist ideolojinin neden olduğu terörün hedefi olmuştu. II. Dünya Savaşı sırasında 4.000 esir Polonyalı subayın öldürüldüğü Katyn katliamı, Stalin’in toplu cinayetlerinden sadece biriydi. Katyn Ormanı’nda elleri bağlı olduğu halde enselerine kurşun sıkılarak öldürülen ve aralarında din adamlarının da bulunduğu subayların toplu mezarları yıllar sonra bulundu. (Yanda)

Katliam ve şiddet, komünizmin teorisinde vardır:

“Marx ve Engels, devrimin her zaman kuvvet zoruyla olacağını savunurlar. Devrimcilerin, hakim güce karşı şiddet kullanmak zorunda oldukları konusunda ısrarlıdırlar ve her zaman terörizme verdikleri desteği açıkça belirtmişlerdir.” (Sovyet Strategy of Terror, Samuel T. Francis, sf.54)
“Terörü prensip olarak hiç reddetmedik ve hiçbir zaman da reddetmeyiz.” (Lenin Collected Works, Moskova, cilt 9, sf.19)
“Propagandacılar her grubu basit bomba formülleriyle donatmalılar. Onlara işin mahiyeti hakkında açıklamalar yapmalı ve gerisini onlara bırakmalılar. Gruplar, derhal askeri eğitimlerine, operasyonlara katılarak başlamalılar. Bazıları bir casusun öldürülme işini veya bir polis karakol bombalama görevini üstlenmeli. Bir kısmı ise banka soymalı…” (Lenin Collected Works, cilt 9, sf. 346)
“Biz siyasi cinayetlere kesinlikle karşı değiliz, ancak devrimci taktikler açısından bireysel saldırılar uygun değildir ve zararlıdır. Sadece geniş halk kitleleriyle yapılanlar zekice bir politik mücadele olarak kabul edilebilir. Sadece geniş halk kitleleriyle doğrudan bağlantılı olan bireysel terörist hareketler değer taşırlar.” (Lenin Collected Works, cilt 35, sf.238)

Soğuk Savaş ve Stalin Sonrası Sovyetler

Kamboçya’nın komünist diktatörü Pol Pot, 9 milyonluk ülkede 3 milyon insanı rejim aleyhtarı olmakla suçlayıp öldürttü. Öldürülenlerin yıllar sonra toplu mezarlardan çıkan kemikleri.

II. Dünya Savaşı’nın ardından, ABD’nin mason Başkanı Truman’ın açıklamalarıyla Soğuk Savaş dönemi başlamıştı. ABD, tüm dünyadaki anti-komünist hareketlerin destekçisi olduğunu ilan etti. Doğu ve Batı birbirinden demir perde ile ayrıldı. ABD, dünyayı “komünizm canavarı”ndan kurtarmak için Marshall Yardımı ile başlayan bir programı uygulamaya koydu. Pek çok ülke de ABD’nin koruyucu kanatları altına girdi.
Görünüm böyleydi, ama gerçek nasıldı acaba?

“Sovyet Rusya’nın II. Dünya Savaşı’ndan galipler arasında çıkmasına izin verilmişti. Çünkü gelişmiş Batı’nın yeni bir ‘Haçlı Seferi’ başlatmasını sağlayacak ikinci ‘Şeytan İmparatorluğu’na ihtiyacı vardı. Rusya iflas etmişti ve savaşta 40 milyon, 1917 Bolşevik İhtilali’nden beri de 60 milyon vatandaşı ölmüştü, kendini besleyemiyordu, böylece bir kere daha ‘Dünya Düzeni’ devreye girdi ve ‘düşman gücü’nü oluşturmak için Amerika’dan çok büyük miktarda yiyecek ve malzeme yardımı sağladı. 1916′nın Belçika tazminat komisyonu, 1948′in Marshall Planı’na dönüştü. Bir kere daha müttefikler için yardımlar Amerika’dan Avrupa’ya gemilerle taşındı, oradan da Sovyetlere yöneldi. Asıl amaç ise Sovyet Bloku’nu güçlendirmekti.” (The World Order – A Study in the Hegemony of Parastisism, Eustace Mullins, sf.43)
“II. Dünya Savaşı’ndan sonra Dean Acheson Sovyetler Birliği’ne 300 milyon dolar borç verilmesi için lobi faaliyetinde bulundu. Frederic A. Delano’nun üvey kardeşi Ed Burling, Counting and Burling şirketini kurdu ve buna Acheson ve Donald Hiss ortaktı. Acheson’un lobiciliği başarısız olunca CFR alternatif olarak Marshall Planı’nı öne sürdü. CFR’nin yayın organı Foreign Affairs’de George Kennan tarafından ‘ihtiva planı’ açıklandı. 1947′den beri ABD’nin Sovyetlere karşı dış politikası bu doğrultuda belirlenmiştir. ABD, Rusya’nın yalnızca sınırlarını değil, askeri güçle elinde tuttuğu ‘tutsak ülkeleri’ de garantilemiştir… Kennan, Rusya’da Bolşevik İhtilali’nden önce Jacob Schiff için Marxist ajan olarak çalışan George Kennan’ın kuzeniydi.” (The World Order -  A Study in the Hegemony of Parastisism, Eustace Mullins, sf. 81)

Buraya kadar ele aldığımız bilgiler, Soğuk Savaş boyunca devam eden Sovyetler-ABD anlaşmazlıklarından menfaat sağlayan ve hatta bizzat bu sorunları körükleyen çevreler ve bu çevrelerin oluşturduğu gizli ittifakların olduğunu göstermektedir. Her iki taraf içinde de yer alan masonik unsurlar, söz konusu gizli ittifakın en önde gelen isimleridir. Bu kirli ittifaklar doğrultusunda, Rusya’nın bazı Batılı sermaye grupları ile olan yakın bağlantısı ısrarla sürdürüldü. Kruşçev ile Amerikalı finansör Rockefeller’ın ilişkisi bunun açık bir örneği idi:

“David Rockefeller, 1964′te ilk kez karşılaştığı Kruşçev ile Kremlin’deki odasında yaptığı görüşmeden sonra, merakla sonucu bekleyenlere dönüp: ‘Bugüne değin yaptığım en yoğun ve verimli görüşme idi. Bizler, birbirimizi uzun süredir tanıyoruz. Uzun yılların verdiği birlikte çalışma alışkanlıklarına sahibiz demişti.” (Vodka-Cola, Charles Levinson, sf.319)

Brejnev döneminde de ABD ile ilişkilerde daha da yakınlaşma oldu. Yukarıda Nixon ve Brejnev birarada görülmektedir.

Kruşçev’den sonraki Brejnev döneminde de Sovyet çizgisi değişmedi. Soğuk Savaş görünümü altında oldukça “sıcak” ilişkiler vardı. ABD’nin en önemli stratejisti Henry Kissinger, Sovyet sisteminin gizli destekçisi oldu:

“Kissinger’ı gösteren Amiral Zumwalt bu konuda şöyle demektedir: ‘Sovyet gücünün genişlemesinde başrolü Kissinger ve onun şahsında cisimleşen yumuşama politikası oynamıştır’.” (Günaydın, 13 Haziran 1976)

Brejnev döneminde Siyonistlere verilen destek devam etti. Fakat 1967′deki 6 Gün Savaşı, beraberinde yeni bir politika getirdi. Arap-İsrail savaşlarında, Rusya Arapları destekleme görevini üstlenmişti. Mısır’ın mason diktatörü Nasır’ın ordularının 1967 savaşında İsrail’e saldırırken kullandığı silahları Sovyetler “hediye” etmişti. Brejnev döneminde Rusya dış politikasının gerçek mimarı ise ABD’nin ünlü stratejisti Kissinger idi. Brejnev, bu gerçeği ilginç bir şekilde dile getirmişti:

Brejnev döneminde de ABD ile ilişkilerde daha da yakınlaşma oldu. Yukarıda Nixon ve Brejnev birarada görülmektedir.

“Rus diktatörü Brejnev’e, Rusya’nın neden Ortadoğu görüşmelerinde bir rol almadığı sorulmuştu. O da şöyle cevap verdi. ‘Bizim temsile ihtiyacımız yok. Kissinger bizim Ortadoğu’daki adamımızdır.” (The World Order, A Study in The Hegemony of Parasitism, Eustace Mullins, sf.57)

“Amerika’nın ünlü iş adamları ve politik liderleri, örneğin W. Averill Harriman, Sovyet yanlısı faaliyetlerini saklamaya gerek duymamaktadır. Rus Büyükelçisi Dobrynin, Henry Kissinger’in ikili rolü için: ‘Ben gülümseyerek olduğum yerde oturuyorum. Kissinger bizim için görüşüyor’ diyordu.” (The World Order, A Study in The Hegemony of Parasitism, sf.84)

ABD-Sovyetler kutuplaşmasının ardında, bazı çevreler tarafından ilginç ekonomik ilişkiler sürdürülüyordu:

Sovyetler Birliği’nin dağılıp, komünist rejimin devrilmesi ile birlikte, komünist liderlerin heykelleri de teker teker meydanlardan kaldırıldı.

“Soğuk Savaş başladıktan sonra finansörler Sovyetler’i desteklemeye devam etti. 1967′de New York Times‘ın haberine göre Rusya’yla ticareti geliştirmek için yeni bir konsorsiyum oluşturulmuştu. Buna Cryus Eaton’un Tower Corp.’u, Rockefeller’ın International Basic Economy Co. ve Londra’dan N.M. Rothschild and Sons dahildi. Eaton, komünist sisteminin Sovyetler Birliği halkını memnun ettiğini söyledi. Eaton 1939′daki Stalin-Hitler Paktı’nın da ilk destekçilerindendi.” (The World Order, A Study in The Hegemony of Parasitism, sf.79)
“Bolşevik İhtilali, New York Federal Reserve Bankası’nın üç yöneticisi tarafından ortaya çıkartılmıştır. Bunlar William Boyce Thompson, George Foster Peabody ve William Woodward’du. Federal Reserve, sisteme desteğini sürdürmektedir, Sovyet Merkez Bankası Gosbank ile yakın ilişkileri vardır. Gosbank, Sovyetler Birliği’nin Komünist Partisi’ni kontrol etmektedir. Gosbank’ın 5000 çalışanı vardır, fakat emirleri başka bir kuruluştan aldığından pasif bir bankadır. Gosbank-Federal Reserve iş birliği, İsviçre’deki Bank for International Settlements aracılığıyla sürdürülmektedir” (The World Order, A Study in The Hegemony of Parasitism, sf.82)

Ve bu dönemin ardından Gorbaçov ve kapitalistleşen Rusya geldi…

Marxizm’e Yeni Yorum: Kapitalizm

Komünizm, din ahlakını ortadan kaldırmanın, insanı materyalist dünya görüşüne yöneltmenin yöntemlerinden biridir. Aynı sonuca kapitalizmle, ya da faşizmle de ulaşılabilir. Bir ülke için hangi yöntemin deneneceğini ise, o ülkenin sosyolojik yapısı belirler. Ancak bunların herbiri insanları büyük felaketlerin içine sürükleyen son derece tehlikeli ideolojilerdir. Rusya’nın 1917 İhtilali’nden günümüze geçirdiği süreçler değerlendirildiğinde bu durum daha iyi anlaşılacaktır.
Komünizm bir baskı rejimidir. Marx’ın teorileri bütün Avrupa’ya yayılmaya çalışılmışsa da en büyük etkiyi şüphesiz Rusya’da oluşturmuştur. Bunun nedeni ise Rusya’nın doğu kültürüne sahip, baskı ile yönetilmeye alışık halkının bu rejimi kabullenmeye çok daha uygun olmasıdır. Halkı din ahlakından uzaklaştırmak isteyen bazı çevreler de bu nedenle, toplumun yapısına göre farklı yöntemlere başvururlar. Komünizmin etkili olmayacağının düşünüldüğü ülkelerde vahşi kapitalizmin uygulanılması bunun bir örneğidir.  Sovyetler Birliği’nde yapılan değişim de (komünizmden kapitalizme geçiş) aslında yalnızca bir yöntem değişimidir. Gelişen dünya şartlarının oluşturduğu kültür, Sovyet toplumunu da etkilemiştir. Komünist sisteme halkın göstermeye başladığı tepki, artan ekonomik problemlerle birlikte rejimi zora sokmuştur.
Bu nedenle komünizm ve kapitalizm gibi birbirine tamamen zıt görünen iki ideolojinin zaman zaman aynı çevreler tarafından desteklenmesi de söz konusu olmaktadır. Charles Levinson’un “Votka-Cola İmparatorluğu” kitabında asıl olarak üzerinde durduğu husus da budur. Sovyetler’deki komünist rejim uzun süre, Batı içinde yer alan bazı odakların desteğini almış, komünizmin yıkılmasının ardından kurulan sistem de aynı destekle oluşturulmuştur.
Bu durumda,1980′lerin son yıllarında iki kutuplu dünya modeline neden son –ya da ara– verildiği sorusu gündeme gelmektedir. Acaba, Marxizmin din ahlakına karşı yürüttüğü mücadelenin geri tepmesi, 1980′lerde tüm dünyada İslam’ın yükselişe geçmesi bunda bir etken midir? Üçüncü bir kutup oluşmaya başlarken, eski iki kutubun çatışmayı bırakması bir şeylerin göstergesi değil midir? Söz konusu karanlık çevreler için, sözde gerçek “tehlike” ortaya çıkmaya başlayınca, danışıklı dövüşlere son verilmesinin, oldukça önemli bir gösterge olduğuna şüphe yoktur.
85′lerden sonra Rusya’da başlayan dine yöneliş de, komünist yöntemin değiştirilmesi gerektiği konusunda önemli sinyaller vermiştir. Yıllardır dinin “halkın afyonu” olduğu yalanına inandırılan Sovyet vatandaşları, 1917′den beri süren “Ahlaksız Evleri”, “Ateizm Enstitüleri”nin gerçek yüzünü ve ne kadar büyük belalar olduklarını görmeye başladılar. Özellikle Orta Asya’daki dini uyanış Sovyet yetkililerinde panik yaratmıştı. Ve çözüm geldi; komünizm yerini kapitalizme devredecekti. Yapılan ise, yalnızca değişik şartlara göre farklı yöntemler kullanmaktı.

Gorbaçov, Perestroyka ve Glastnost

Gorbaçov’un başlattığı reformlar bilindiği gibi ilk defa Rus toplumunun kapitalist rejimle yakınlaşmasını sağladı:
Bu dönemde Sovyet-Yahudi ilişkilerinde, Mossad da önemli bir yer tutuyordu. Mossad ajanı olarak bilinen ünlü basın imparatoru Maxwell’e Sovyetlerin yaptığı yardım açığa çıktı. Buna karşılık Maxwell de KGB’ye bilgi sağlıyordu:

“İngiliz basın imparatoru Robert Maxwell’in KGB’ye bilgi akışı sağlandığını anlatan Soloviev, önemli noktalara gelmiş, şüphe çekmeyecek isimleri kullanmanın örgütün en önemli felsefesi olduğunu kaydetti.” (Sabah Gazetesi, 1 Şubat 1992)

Gorbaçov’un Perestroyka’sı ise ilk kez kapitalizmin esintilerini Rusya’ya getirdi:

Sovyetler’in ‘Yeni Dünya Düzeni’ne uyum sağlamasında Gorbaçov’un en büyük yardımcısı, Şevardnadze idi. Dış İşleri Bakanı Şevardnadze, ABD ile ilişkilerde kilit rol oynuyordu.

“Suçun perestroykası… Sovyetler Birliği’nde son yıllarda yaşanan olaylar karşısında, Sovyet vatandaşlarının önemli bir bölümü eski günleri, özlemle anma noktasındalar. Yaygın kanıya göre o günlerde, mafya Kremlin’deydi, şimdi ise sokaklarda. Gorbaçov’la birlikte Sovyet toplumuna bugüne dek görülmemiş bir serbestliğin, özgürlüğün geldiği kesin. Ama, madalyonun bir de öteki yüzü var. Yalnızca 1988′de, bir yıl öncesine kıyasla suç oranındaki artış yüzde 40. Kaçakçılık, uyuşturucu ticareti, soygunlar giderek yaygınlaşıyor ve daha da kötüsü kanıksanıyor.” (Nokta, 17 Mayıs 1989)

Gorbaçov, iktidarda bulunduğu süre boyunca büyük sermaye ile yakın bağlantı içinde olmuştu. Gorbaçov’un, aralarında Kissinger, Rockefeller gibi kilit isimlerin de bulunduğu Trilateral heyetleriyle yaptığı görüşmeler de bunun bir göstergesiydi:

“Ocak 1989′da aniden B’nai B’rith Moskova’da bir loca açtı. B’nai B’rith, Gorbaçov ve arkadaşlarıyla samimi bir ilişkiye girerek de ikinci büyük başarısını kazandı. Acaba hepsi bir tesadüf müydü? 20 Ocak 1989 sayılı Humanité, Moskova’da bir Trilateral Komisyonu’yla, Sovyet liderlerinin karşılaşmasını yazar. Bu görüşmeye katılanlar Trilateral’den Rockefeller, Berthoin, Okowara, Giscard d’Estaing, Kissinger, Hyloand, Nakasone; Sovyetler Birliği’nden Gorbaçov, Yakolev, Medvedev, Faline, Akhromeiev, Dobrynine, Tchernalev, Arbatov, Primakov’dur.” (Mais qui Gouverne L’Amerique?, Georges Virebeau, sf. 60-61)

Gorbaçov’un bağlantıları Rockefeller, Kissinger, Brzezinski gibi Yahudi lobisinin önemli isimlerine ve Trilateral ve CFR gibi iki büyük lobiye uzanıyordu.

“David Rockefeller ve Kissinger, Sovyet Lideri Mikhail Gorbaçov’u yakından eğitiyorlar ve kolaylıkla bağlantı kuruyorlar. Onun son politikalarından ise övgüyle bahsediyorlar. Gorbaçov kurtulmak için ABD’den, 100 milyar dolarlık bir hediyeye ihtiyacı olduğunu belirtti… Ama sadece 1,5 milyar dolar borç verebileceğini daha sonraki Bilderberg toplantısında açıkladı.” (The Spotlight Reprint, Eylül 1991)

“Dünyayı izleyenler, Sovyet lideri Mikhail Gorbaçov’un perestroyka ve glasnost gibi barış yanlısı hareketlerine ya da Doğu Avrupa’da olan gelişmelere şaşmamışlardır. Bütün bunlar aslında komünist patronlarla onların iş ortakları Lawrence ve David Rockefeller ile bunların Trilateral Komisyonu’ndaki bağlantıları sayesinde gerçekleşmiştir.

Üç gün süren darbe boyunca Moskova sokakları, Kızılordu tankları ile doldu.

Barışa yönelik yeteri kadar hareket olmalıdır ki, Amerikalılar büyük miktarda yardım yaparak, Demirperde ülkeleri ile ekonomik olarak bağlantı kurabilsinler. Yeterli miktarda savaş korkusu kalmalı ki askeri-endüstri ve özellikle stratejik savunma alanları kar edebilir halde kalsın.
Trilateral’in amacı Sovyetler Birliği’ni ve komünist Doğu Bloku ülkelerini ‘dünya ekonomisinin ortakları’ yapmak, bunu sağlamak için de Amerika’nın Üçüncü Dünya ülkelerine yaptığı yardımların kanalı olan Dünya Bankası ile IMF’ye üyeliği gerekmektedir.
Rockefeller, 1989 Ocak’ta Moskova’ya bir Trilateral Delegasyonu’yla beraber gitti ve Gorbaçov’la uzun bir toplantı yaptı. Burada Sovyet hükümetine ‘dünya ekonomisine ortak’ olmaları için ısrar etti ve Dünya Bankası ile IMF’ye üyelik önerdi. Şubat’ta Rockefeller, CFR’den bir delegasyonla Varşova’ya gitti ve aynı teklifleri Polonya’ya yaptı. 17 Nisan 1980 tarihli ‘Christian Science Monitor’ gazetesinde Jeremiah Novak, ‘Sovyetler Birliği’yle sürekli gelişen ilişkiler sayesinde Trilateral, ileriki bir tarihte Sovyetler’le birleşmeyi umut ediyor”diye yazıyordu.
Brzezinski: ’Kalkınmış ülkelerden oluşan ve Atlantik devletlerini, Avrupa komünist ülkelerini ve Japonya’yı kapsayacak çalışmalar yapılmalıdır.’ diyor” (The Spotlight Reprint, Kasım 1992)
Komünizm-kapitalizm yakınlaşmasının önemli isimleri hep ilginç kişilerdi:

“Moskova’da B’nai B’rith Locasının açılamasına 12-19 Ekim 1988′deki toplantıda karar verildi. B’nai B’rith delegasyonu, Seymour Reich tarafından yönetiliyordu. Seymour Reich, 1987 yılında delegasyonun dünya çapında Başkanı Morris Abram’ın yerine geçti.” (Les Financiers qui menent le Monde, Henry Coston, sf. 434)
“Kapitalizmle uluslararası komünizmin kucaklaşması öyle birdenbire olmadı. Bunun ön görüşmeleri 80′li yıllarda başlamıştı. Bu yakınlaşma için çalışan sadece Amerikan petrolcüsü Yahudi Armand Hammer değildi. Onun gibi bir Rus Yahudisi olan Edgar Bronfman da eski Yahudi ve Bolşevik üyelerle aynı amaçta çalışıyordu. Dünya Yahudi Kongresinin Başkanı olan Edgar Bronfman’ın ilk başarısı Budapeşte’de gerçekleşti. Kongre’nin Budapeşte’deki toplantısında Moskova Başhahamıyla görüşmüştü.” (Les Financiers qui menent le Monde, Henry Coston, sf.435)
“Edgar Bronfman büyük bir patron, uluslararası alkol sanayisinin patronu (ünlü Seagram şirketinin patronu) şampanya ve kanyak piyasasını elinde tutuyor… Bu Bolşevik-kapitalist yakınlaşmasında Armand Hammer’in bir milyarder arkadaşı da bulunuyor: Carlo de Benedetti. Benedetti İtalyan Yahudi cemaatinin en önemli üyesi. Ayrıca besin sanayisinin de en önemli simalarından. Benedetti IBM’den sonra dünya micro-information piyasasında en önemli kuruluşun başında.” (Les Financiers qui menent le Monde, sf. 436)
Gorbaçov döneminde ülkeye resmen giren bir başka lobi ise, Rotary Kulüpleri oldu: “Kremlinli Rotaryenler… Rotary Kulübü, yakın zamana kadar Sovyetler’de kapitalizmin simgesi olarak görülüyordu. Ama ne olduysa Stockholm’de oldu ve Sovyet yetkilileriyle, Rotary yetkilileri ufaktan flört etmeye başladılar. Sonunda, aşk izdivaca dönüştü ve kulübün Kremlin’de de kurulmasına karar verildi. İlk üyeler de oldukça kalburüstü isimlerden oluşuyor; Ekonomist Popov, kozmonot Sevastianov, tarihçi Afanasiev ve daha birçok etkili ve yetkili kişi.” (Nokta, 11 Haziran 1989)

Fakat, ülkede esmeye başlayan kapitalizm rüzgarlarına muhafazakar kanattan gelen tepki üzerine, Gorbaçov ve ekibi tavsiye edilecek ilginç bir darbe ile yerine daha da uygun bir isim getirilecekti.
Bu arada, Gorbaçov’un mason olduğu söylentileri yayıldı:

“Gorbaçov Kudüs’te New Age’in ekonomik amaçlı toplantılarına katıldı. Burada pek çok kişi onun mason olduğunu söylüyordu.” (Lectures Françaises, Ekim 1992)

Bir Garip Darbe

19 Ağustos 1991′de gerçekleşen ve Sovyetler Birliği’nin dağılmasıyla sonuçlanan darbe oldukça ilginç gelişmelere sahne oldu. KGB üyelerinin çoğunlukta olduğu muhafazakar kanat, Gorbaçov’u indirerek yönetime el koydu. Fakat darbe yönetiminin ömrü çok kısa oldu. Üç gün süren darbenin getirdiği sonuç, yıpranmış bir isim olan Gorbaçov’un yerine Boris Yeltsin’in getirilmesi ve Sovyetler Birliği’nin sona ermesiydi.

Hürriyet, 1Eylül 1991

Fakat darbenin gelişimi “işin içinde bir iş”olduğu izlenimi veriyordu.

“Darbe haberi yayılmaya başladığı sırada Devlet Başkanı Gorbaçov, Kırım Yarımadası’ndaki Foros’ta bulunan villasında tatildeydi… Yazov’un emriyle Moskova’ya gönderilen askerler, bazı önemli binaları kordon altına almaya başladığında saat 09:00 olmuştu. Bu sırada, darbeye kafa tutabilecek tek kişi, Rusya Federasyonu Başkanı Boris Yeltsin, çoktan kalkmış, yardımcılarıyla birlikte nasıl bir tutum takınılması gerektiğini konuşuyordu. Rusya, Sovyetler Birliği’ni oluşturan 15 Cumhuriyetin temel taşı, Yeltsin halk tarafından en çok sevilen liderdi. İnanılması güç ama, darbeye tepki gösterebilecek, halkı ayaklandırabilecek tek kişi elini kolunu sallayarak, evinden çıkıyor ve arkadaşlarıyla yine hiçbir engellemeyle karşılaşmadan, Rusya parlamentosu binasına geliyordu…
Körfez Savaşı’yla ününe ün katan CNN, hemen Moskova’dan canlı yayına geçmişti bile.
CNN’i izleyenlerin, Moskovalıların, kahramanca darbeye direnmeye başladığını sanmasına karşın, Yeltsin, saat 11:34′te parlamento binasından çıkarak bir tanka yöneldiğinde, çevredekilerin sayısı en fazla 150 kişiydi. Darbecilerin gönderdiği bir tankın üzerine çıkan Rusya lideri, yasal Devlet Başkanı Gorbaçov’un, ‘sağcı bir darbe’yle iktidardan uzaklaştırıldığını söylüyor ve halkı ODK (darbe komitesi)’yı protesto etmeye çağırıyordu. Yeltsin’in bu çağrısı, darbeciler için sonun başlangıcı oldu. CNN’in ileri sürdüğü gibi yüz binlerce kişi olmasa da, küçük ama kararlı bir kalabalık, Rusya parlamento binası önünde toplanmaya başladı. 21 Ağustos günü, saat 13:21′de Yeltsin, darbecilerin kaçmaya çalıştığını açıkladığında herkes rahat bir soluk aldı.” (Milliyet, 19 Ağustos 1992)
“19 Ağustos sabahı, Sovyetler Birliği’nde yönetime el koyan Olağanüstü Durum Komitesi’nin (ODK) üyeleri, sanki sözleşmişcesine, bir darbenin başarıya ulaşmaması için ne gerekiyorsa yaptı.” (Milliyet, 20 Ağustos 1992)
“Gorbaçov, komploya karışmış olabilir ya da çok pasif kalarak bunu kolaylaştırmış olabilir… Sovyet resmi haber ajansı TASS’ın da Gorbaçov’un görevden uzaklaştırılacağından, olay öncesinde haberdar olduğu ileri sürüldü… Sovyet Nesavisimaya gazetesinin, dün telefaksla dağıtılan olağanüstü sayısında, yönetime el koyan Olağanüstü Hal Devlet Komitesi’nin, Devlet Başkanı Gorbaçov’un görevden alındığına ilişkin bildirisinin metninin, resmi haber ajansı TASS’a, olaydan iki gece önce verildiği savunuldu.” (Cumhuriyet, 22 Ağustos 1991)

İşte bu garip darbe, Gorbaçov’u indirirken yerine Yeltsin’i getirdi. Yeltsin’in özelliği ise, kapitalizmi Rusya’ya daha çabuk getirebilecek olmasıydı:

“Gorbaçov’un darbeyi tezgahlayan adam olduğu iddia edildi. Bu iddialar, darbeden sonra büyük ölçüde gözden düşürülen Sovyet liderinin yerine en Amerikancı kişinin, örneğin Yeltsin ya da benzeri birinin getirilmesini amaçlıyor.” (2000′e Doğru, 1 Eylül 1991)

Bu göstermelik darbenin perde arkasında ise CIA olduğu bildirildi:

“Darbenin arkasında CIA vardı. ABD’deki 20 bin üyeli Komünist Partisi Lideri Gus Hall Sovyet Lideri Mikhail Gorbaçov’a karşı düzenlenen darbe girişiminin ardında sanıldığı gibi Komünist Parti’nin değil, CIA’in bulunduğunu öne sürdü.” (Hürriyet, 1 Eylül 1991-Cumhuriyet, 22 Ağustos 1991)

CIA’in bu göstermelik darbedeki rolü, darbenin bir hafta öncesinde İsrail Dış İşleri Bakanı Peres ile dört üst düzey Rus yetkilisinin yaptığı gizli görüşme de göz önünde bulundurulursa oldukça ilginç bir tablo ortaya çıkmaktadır: Darbe, yeni düzenin gizli ellerinin çıkarlarına uygun olarak geliştirilmiş bir senaryo niteliğini taşımaktadır. Nitekim darbe sonrasında başa geçen Yeltsin ve izlediği yöntemler de bunun önemli bir göstergesidir.

Rusya’yı “Kapitalist”Yapmaya Söz Veren Kişi: Boris Yeltsin

Rus halkının Yeltsin’e yaptığı bir protesto. Yeltsin’in yapısı, Siyon yıldızı ve dolar desenli kravatı ve elindeki içki şişesi ile ifade edilmiş.

Darbe sonucunda Gorbaçov siyasi gücünü yitirirken yerine, darbe sayesinde kahraman olan bir isim geçti: Boris Yeltsin. Yeltsin, Gorbaçov’un başlattığı kapitalistleşme sürecini daha da hızlandırdı. Başa gelirken verdiği en büyük söz, tüm Rus halkını “kapitalist” yapmaktı.

Yeltsin bu iş için biçilmiş kaftandı. En önemli özelliğini, CNN’e verdiği bir demeçte şöyle açıklıyordu: “Ben Allah’a inanmıyorum.” (Meydan, 29 Aralık 1992)

Yeltsin, gerçekten de kendisinden beklenenleri yerine getiren biriydi. Bu yönüyle de yeni dünya düzenine katkıda bulunan bir liderdi:

“Boris Yeltsin Kremlin’e geldiğinden beri, Rusya, ABD ile iyi bir dost olmaktan öte bir ilişki kurdu. Konu ne olursa olsun, silahsızlanmadan, yıldız savaşlarından Yugoslavya’ya, Yeltsin ve Batı taraftarı Dış İşleri Bakanı Andrei Kozyrev, Bush hükümetinin isteklerini yerine getirmeye hazırdılar. Bu müsamaha Bush’un kampanyasında ‘Soğuk Savaşı biz kazandık’ demeciyle sergilenmiş oldu.” (US News and World Report, 28 Eylül 1992)

Ünlü Fransız dergisi L’Express, ‘Doğu’nun Masonlarca Fethi’ başlıklı sayısında Rusya’da hızla büyüyen mason localarından söz etti.

Yeltsin’i başa getiren ve destekleyenler ise, daha önce de olduğu gibi yine bazı Yahudi lobileri. Jewish Chronicle, Yeltsin’i kimin finanse ettiğini şöyle bildirir:

“Bugün Rusya’nın en zengin adamlarından biri olan 44 yaşındaki Yahudi Mr. Borovoi, Boris Yeltsin’in ‘Demokratik Rusya’ hareketinin finansörü.” (Jewish Chronicle, 28 Şubat 1992)

Yeltsin’in yardımcısı Rutskoi da yine bir Yahudi:

“Yahudi Servis Başkanı Simcha Dinitz, eski Sovyetler Birliği’nden yeni Yahudi göçleriyle ilgili haber vererek geldi. Sovyetler Birliği turunda Rusya Başkan Yardımcısı Aleksandr Rutskoi ile Kremlin ofisinde buluştu. Rutskoi annesinin Yahudi olduğunu açıkladı.” (Jewish Chronicle, 28 Şubat 1992)
“Yeltsin’in Dış İşleri Bakanı Andrei Kozyrev’in de Yahudi asıllı olduğu söyleniyor.” (Mustafa Özcan, Zaman 20 Mart 1993)

Ülke içinde Yahudi lobilerinden bu derecede büyük bir yardım alan Yeltsin, dışarıdan da aynı lobilerin denetiminde çalışan gizli servislerden destek görüyor:

“Amerikan Merkezi Haberalma Teşkilatı CIA’in Başkanı Robert Gates, son yaptığı açıklamada, ülkesinde muhalefet ile başı hayli dertte olan Boris Yeltsin’e destek mesajı gönderdi. Emekli gizli servis elemanları tarafından kurulan derneğin yıllık toplantısına katılan CIA Başkanı Gates, konuşması sırasında, Rusya Devlet Başkanı Boris Yeltsin’in kendisini demokratik reformlara adadığına inandığını ve kısa dönemde Yeltsin’in varlığının Rusya’nın ilerlemesi için ‘şart’ olduğunu vurguladı.
Gates konuşmasında ‘Bence Başkan Yeltsin’in kendisi ülkesinin ilerlemesine ve demokratik reformların uygulanmasına adadığı konusunda kuşkuya gerek yok. Reformlar için Yeltsin şart’ dedi. CIA’in patronu Yeltsin’e bir şey olması halinde reform uygulamalarının çok ciddi kesintilere uğrayabileceğini de kaydetti.” (Sabah, 17 Kasım 1992)

Rusya’da Mason Atağı

Sovyetler’de yıllar boyunca masonluğa karşı sahte bir düşmanlık politikası uygulandı. “Totaliter rejimler, diktatörler masonluğa karşıdır” imajının verilmesi için, Sovyetler’deki localar Troçki döneminden itibaren resmen kapatılmaya başlandı. “Resmen” demek gerekir, çünkü Sovyetler’de gerçekte masonik faaliyetler bütün hızıyla sürdürülmüştü.
Rusya’nın kapitalizmle tanışmasıyla birlikte mason locaları faaliyetlerini çok daha açık bir biçimde yürütmeye başladılar. Ardı ardına kurulan localar, tüm Rusya çapında üye artırımı için propagandaya başladılar. Fransız L’Express dergisi “Doğu’nun Masonlarca Fethi” başlıklı sayısında Rusya’daki masonik faaliyetleri şöyle anlatır:

“28 Nisan 1991′de kesin bir gizlilik içinde Kuzey Yıldızı Locası ilk toplantısını gerçekleştirdi. Nerede mi? Moskova civarında, ahşap bir evde. Daha sonra sessiz bir şekilde Novikov Locası kuruldu. GLF (Fransız Büyük Locası) kendi duvarları arasında Pouchkine adlı bir slav locasını barındırmaktadır. 18 Ağustos 1991′de Pouchkine Locasının Üstad-ı azamı ve 6 arkadaşı Moskova’ya geldiler. Üstad doğduğu kent olan Odessa’yı 1922 yılında terk etmişti. Bagajlarında tören malzemeleri vardı: kılıçlar, gönyeler, önlükler… “Daha sonra ilginç bir bilgi veriliyor. Gorbaçov’u indiren göstermelik darbe masonların gelişinin ertesi günü gerçekleşiyor: “19′unda da darbe oldu.” (L’Express, 17 Ocak 1992)

Kuzey Yıldızı Locası bütün Rusya’da propaganda yoluyla yeni masonlar arıyor:

“Kuzey Yıldızı Locası’nın üstad-ı azamı şöyle diyor: ‘Büyük bir kendini yenileme çabamız var. Reklamlar aracılığıyla…’ Geçen sene Rusça yayın yapan Liberty Radyosu 2 saatini masonluğa ayırdı. Fransa Büyük Locası’ndan cevap alarak pek çok mektup geldi. Vilnias’dan, Bakü’den, Kiev’den ‘özgürlük, eşitlik, kardeşlik’ gibi kelimelerle dolu Fransızca mektuplar. Adaylar hakkında Fransız Büyük Locası (GO) cevap olarak ‘onları temasa geçirin’ der. Sonra dosyaları ‘Kuzey Yıldızı’na yeniden yollarlar. Eski imparatorluğa doğru.” (L’Express, 17 Ocak 1992)

Masonların gücü ise oldukça büyük. Rus gazetelerinin bildirdiğine göre bu güç, devlet adamlarını hatta Yeltsin’i kontrol edebilecek durumda:

“Moskova gazeteleri (La Resurrection Russe, Le Jour, La Voix de Touchino), Saint Petersburg gazeteleri (Affaire Russe, Les Teres Russe) sesleniyorlar: ‘Masonların etki alanları Yeltsin’i, Gavril Popov’u (Moskova Belediye Başkanı), Lakoklev’i (Gorbaçov’un danışmanı) de içine alıyor. P2 teröristleri geri döndüler.” (L’Express, 17 Ocak 1992)

Rus Kapitalizminin Garip Sosyetesi

Rusya’da gittikçe gelişen bir mutlu azınlık sınıfı var. Bunların kazandığı olağanüstü serveti ise, bir Rus sosyoloğu Amerikalı Yahudi banker ailesi Rockefeller’e benzetiyor:

“Rusya, giderek iki ayrı ülkeye, iki ayrı topluma bölünüyor. Bir yanda geçiş dönemi ekonomisinden büyük vurgunlar vuran Mercedes-Benz’li, BMW’li küçük bir azınlık, diğer yanda sabah akşam patates yiyen, bir gece kulübünün üyelik aidatı olan 40 bin rubleyi bir yılda ancak kazanan çoğunluk. Bir Sovyet sosyoloğunun dediğine göre, bu, Amerika’nın 20. yüzyılın başlarında durumunu andırıyor: ‘Sermaye birikimine giden her yol mübah…’
Bir sosyolog olan Mikhail Gavlin, Rusya’nın içinde bulunduğu ekonomik durumu Herald Tribune gazetesine şöyle değerlendiriyor: ‘Bugün Rusya’da yaşadığımız şey, sermaye birikimine giden her yol mübah görülür. Biraz Amerika’nın 20. yüzyılın başlarındaki durumunu andırıyor. Rockefeller ailesinin de dişinden tırnağından artırarak, ter dökerek para kazandığını sanmıyorum…” (Panorama, 18 Ekim 1992)

Gerçekten de Rusya’nın önde gelenlerinin bir kısmı Rockefeller’lara çok benzemektedir. Bu çevrenin, İsrail’in kuruluşunu anmak için düzenlediği kutlama söz konusu kişilerin kimliği hakkında ilginç bilgiler vermektedir:

Rusya gittikçe çöküş noktasına yaklaşıyor. Ülkenin zenginliğini sömürmeye başlayan azınlığa karşılık, çok büyük çoğunluk sefalet çekiyor. Moskova sokaklarında hayatta kalmaya çalışan bu insanlar, son durumun ibret verici örnekleri…

“İsrail’in Moskova’daki temsilcisi Arye Levin 10 Mayıs günü Moskova’nın en lüks otellerinden birinde İsrail’in kuruluşunun kırkbirinci yıldönümünü kutlama daveti düzenledi. Ardından 600 kadar Yahudinin katıldığı Moskova’daki yeni Yahudi Kültür Merkezi’nde yaptığı konuşmasında heyecan verici bir gün yaşadıklarını ifade etti. Otelin salonunda tertiplenen davete pek çok yarı resmi ve üst düzey Sovyet makamları ile Moskova sosyetesinden birçok tanınmış şahsiyetin davete katıldığı dikkati çekti. Yabancı elçilerin ve alt düzey Rus diplomatik erkanın katıldığı davetlileri Levin ‘Moskova sosyetesinin kreması’ olarak niteledi.” (Şalom, 24 Mayıs 1989)

Rusya’daki, Yahudi finansörlerin kontrolü açıkça ortadadır. Yeltsin’in ekonomik danışmanlığını da yapan bu Yahudi kapitalistler, Rusya’nın istenen çizgiye gelmesinde önemli rol oynamışlardır:

“Moskova’nın yeni finans liderleri Yegeny Kissin’in, Rus Döviz Bankası’nın Başkanı olarak atanması, ülkenin ekonomik ve politik yeniden yapılanmasında genç Yahudilerin önde bir rol oynamaya başlamasının en son örneği, 30 yaşında bir maliyeci olan Ksisin, Sovyetler Birliği’nin ve Sovyet Yabancı (yurt dışı) Döviz Bankası’nın çökmesinin ardından, yabancı döviz piyasasındaki bir boşluğu bekledikten sonra bankadaki görevini aldı. Kendisi de bir Yahudi olan Lev Wemberg ülkenin önde gelen iş adamlarından biri olma pozisyonunu güçlendirerek, Rus İmalatçılar Birliği’nin Başkanı olarak seçildi. Hem Wemberg hem de önemli bir iş adamı olan Konstantin Bozovay, Başkan Yeltsin’in ekonomik danışmanları olarak görev yapıyorlar. Uzun süreden beri ilk kez bir Yahudi, Moskova’nın yönetiminde baskın bir role sahip oldu. Bu kişi 36 yaşındaki, Demokratik Parti lideri ve Moskova Valisi baş asistanı olan İlya Zoslovsky’dir. Zoslovsky, Moskova’nın ilçelerinden birine, 1986′da Belediye Başkanı olarak demokratik yolla seçilen ilk Yahudidir. Kendisi Yahudi Komünal Kurumları ile yakın ilişkiler içindedir.” (Jewish Chronicle, 7 Şubat 1992)

Yeltsin’in “Kapitalist” Rusya’sı

Sabah, 16 Nisan 2000

Yeltsin’in iktidara geçmesi ile birlikte Rusya, “söz verdiği gibi” her geçen gün daha da kapitalistleşmeye başladı. Çığ gibi büyüyen fuhuş, pornografi, uyuşturucu, şiddet ve cinsel sapıklık, içki ve kumar Rusya’yı yeni dünya düzenine entegre hale getirdi. Aslında bu, Marx’ın hedef gösterdiği ‘komünal topluma’ ulaşmak için çok daha kestirme bir yöntemdi. Lenin’in izlediği yöntemin daha farklısıydı, ama ulaşılan hedef aynıydı.
Bu gerçek masonlarca da gayet iyi hesaplanmaktadır. Ünlü gazeteci Çetin Altan kendisiyle yapılan bir röportajda Marxizm’in en önemli yönünün materyalist düşünce yapısı olduğunu ve bu düşüncenin asla ölmeyeceğini, ancak şekil değiştireceğini şöyle ifade etmiştir:

Rus halkının içine düştüğü dehşet verici durum, manevi değerlerini yitirmiş bir toplumun ne büyük çöküntü yaşadığının göstergesidir.

“Marxizm, politikayı çok aşan bir dünya görüşüdür, düşünce sistemidir. Politika bir gün demode olacaktır, sınıflarla birlikte, yönetici-yönetilen ilişkilerinin de son bulmasıyla birlikte ortadan kalkacaktır. Ama Marxizm bitmeyecektir. Belki gözden geçirilecek, aşılacak, yenilenecek ama geçerliliğini koruyacaktır.” (2000′e Doğru, 18-24 Ekim 1987)

Yeltsin ile Rusya’ya yerleşen kapitalizm, bugün Rusya’yı büyük bir çöküntünün içine çekmiş durumdadır. Kapitalizmin ahlaksızlığı teşvik eden pek çok özelliği, Rusya’da artık çok yaygın olarak gözlemlenmektedir. Masonluğun yanı sıra fuhuş, uyuşturucu, cinsi sapıklık, anarşi, mafya gibi “kapitalist imkanlar” Rus halkı arasında yaygınlaşmıştır:

Akit, 31 Ağustos 2000

“Birkaç Pfenning için satılan kızlar, yerlerde yatan sarhoşlar, yemek arayan çocuklar… daha dün sosyalist rejimin hayata hükmettiği yerde bugün bir kaos hakim. Ve 12 milyonluk şehirde insanların günlük yaşamları gittikçe daha perişan oluyor.
Moskova’da ölülerin sayısı gittikçe artıyor. Fakirleşen kiracılar, aileleri tarafından katledilen çocuklar, uyuşturucudan ölenler, mafya tarafından katledilen masumlar. Her yıl zor kullanmaktan meydana gelen ölümlerin sayısı %20 artıyor. Uyuşturucu her yere yayılmış. Marihuana ve Opium (Kolchosmalit)… bulunuyor. Yalnızca bu iki ay içinde uyuşturucu işi %300 artmış durumda. Mezar işleri çok pahalı olduğu için ölüleri akrabaları bile gelip almıyor. Moskova bir insan yiyicisi, zayıf olan yok oluyor. Her Moskovalı’ya yılda 129,8 kg. zararlı madde düşüyor. Şehir civarında 11 Atom reaktörü var ve 700 radyoaktif bölge var. Her üç Moskovalı çocuktan ikisi hasta olarak dünyaya geliyor.
İlkokul çağındaki çocuklar çalışıp para kazanıyorlar. Günde 100 Ruble kazanıp bir kısmını mafyaya veriyorlar, kalanla ailelerini besliyorlar. Şehirde hiçbir sınır yok, ahlak yok. Gazetelerde ilanlar şöyle: Her yaştaki kadınla seks yapabilirsiniz.” (Stern, 1 Temmuz 1992)

Komünist rejimin ardında bıraktığı bu korkunç manzara, insanlara bir kez daha din ahlakından uzak toplumların içine düşecekleri durumu göstermesi açısından ibret vericidir.

“Kapitalizm”in Rusya’ya Yeni Bir Hediyesi Daha Var: Mafya

“Mafyanın hakimiyetinin giderek arttığı ve suç örgütlerinin yaygınlaştığı Rusya’da hükümete el atan ve çileli Rus halkının günlük yaşamını cehenneme çeviren gangsterler, büyük kentlerde dehşet saçıyor. St.Petersburg gibi büyük kentlerin sokaklarında ‘mafya’ konuşuluyor. Sorun içten içe büyüyor ve bütün ülkeye yayılıyor. İç İşleri Bakanlığı yetkilileri, ülkedeki gangster çetelerinin sayısının neredeyse 3 bine ulaştığını belirtiyorlar. Halkın korku içinde yaşamasına neden olan bu silahlı kişiler, milyonlarca dolar gasp ediyor, uyuşturucu ve silah ticareti yapıyorlar. Aralarında yasal olmayan yollardan milyarlarca dolarlık hammadde ihraç edenler de var.” (Milliyet Gazetesi, 30 Eylül 1992)

Günümüzde Rusya’da çok dikkat çeken olaylardan birisi de pek çok eski komünistin, kapitalizmin en ateşli savunucuları haline gelmiş olmasıdır. Artık üstlendikleri görevleri ise “bir dogmanın yerine bir başkasını getirmektir”:

“Bir zamanlar, Parti’nin başlıca propaganda organlarından ‘Komünist’in Yayın Yönetmeni olan Igor Gaydar, ultra liberalizmin en ateşli savunucularından biri haline geliyor. Bir dogmanın yerini bir başka dogma alıyor, toplumsal gerçeklik, duruma göre, ya propagandanın ya da resmi istatistiklerin kıskacında yok oluyor.” (EP. 24-31 Ocak 1993)

Ahmet Altan ise, Rusya’daki kapitalistleşme sürecini şöyle yorumlamaktadır:

“Marx ölmedi. Onun öngördükleri gerçekleşiyor bugün… Ama onun tahmin ettiği yoldan başka bir yolla gerçekleşiyor. Tek tek devrimlerin yapılacağı çağ kapanıyor…” (Hürriyet Gazetesi, 6 Kasım 1989)

‘Stepne Rejim’, İslam’a Karşı El Altında

Moskova’da Yeltsin aleyhtarı gösteri yapan halk.

Tüm bu yaşananlar, elbette Leninist-Stalinist yöntemlerin rafa kaldırıldığı anlamına gelmemektedir. Kapitalizmin alternatifi, sistem-içi muhalefeti olarak ortaya atılan bu ideoloji, belli bir amaç doğrultusunda gündemde tutulmaya devam edilmektedir.
Yeltsin’in “reform”ları halkın önemli bir bölümünden tepki görmesine rağmen ısrarla uygulanmaktadır. Yeltsin’in Rusya’yı “ahlaksızlaştırdığını” düşünen, Rus halkının bu bölümü de yine -belli çevreler tarafından- hemen sistem-içi muhalefetin içine alınmaktadır. Bir kısım lobilerin, CIA’in finanse edip desteklediği Yeltsin’in karşısında yine, benzer odaklardan güç alan komünist muhalefet yer almaktadır. Böylece kontrol dışı bir tepkinin gelişmesi de önlenmiş olmaktadır.
Komünizm en büyük görevini İslam’a karşı uygulamaktadır. Sosyal adalet, eşitlik gibi yalnızca din ahlakı ile elde edilebilecek insancıl değerlerin sözde savunuculuğunu yapan bu rejim, İslam ahlakının güçlenmesi tehlikesine karşı gündemde tutulmaya devam edilmektedir. Tacikistan bunun bir örneğidir. Kapitalist yapıyı kabul etmeyen buradaki toplum için, İslam yerine sahte anti-kapitalist rejim uygun görülmüş ve zorla da olsa kabul ettirilmiştir. “Üçüncü dünya”, komünizmin en çok gündemde tutulduğu bölgelerden bir diğeridir. Burada doğal olarak “emperyalizm”e tepki duyan toplamlara çözüm olarak yine bu sistem-içi muhalefet rejimi sunulmaktadır. Böylece bu ülkelerin halklarının da emperyalizmin dışına çıkmaları engellenmektedir. Bu ülkelerin önemli bir bölümünde yerleşebilecek potansiyeli olan İslam ahlakı da, bu şekilde durdurulmaya çalışılmaktadır. Bu, sistem dışı bir muhalefettir çünkü.
Arap dünyasında da uzun bir süre İslam’a alternatif olarak sosyalizm-komünizm körüklenmiştir. Nasır ve benzerleri, İsrail yayılmacılığına karşı Araplara, sosyalist-ırkçı bir ideoloji önermişlerdir. Bununla ne sonuç elde ettikleri ise ortadadır…
Ve komünizm, bir “stepne rejim” olarak dünyanın hemen her yerinde el altında bulundurulmaktadır. Komünizme safça inanmış olan milyonlar ise farkında olmadan, onların deyimiyle “burjuvazi”nin kendilerine hazırladığı sistemin içinde kalmaktadırlar. Kilit noktadaki bazı liderlerden dışında çoğu emperyalizmle, masonlukla, sömürüyle savaştığını zannetmekte ve kimi zaman bunun için masum insanları dahi öldürebilmektedirler.
Siyonizmin de kullanmak için elde tuttuğu değişik kanallar vardır.

“New York komünist gazetesi, The Daily Worker‘a CIA yıllar boyunca para yardımında bulunmuştur. Worker’da çalışanların ise bu yardımdan haberi yoktur.” (CIA, The Cult of Intelligence, Victor Marchetti, John D. Marx. sf.167)

CIA’in 68 yılıyla özdeşleşmiş sosyalist hareket içindeki rolü de ilginçtir. Hareketin lideri Herbert Marcuse, CIA ajanı olarak bilinmektedir:

“… Marcuse, Frankfurt Okulu’nu Amerika’ya taşımış ve başlangıçta Amerikan Askeri İstihbaratı adına, daha sonra da CIA adına bilimsel çalışmalarını sürdürmüş ve ‘Tek Boyutlu Adam’, ‘Marxizm ve İhtilal’ vb yapıtlarda bireysel terörizmi kutsamıştır. Marcuse’un önerileri dünya gençliğini etkiledi ve onların eyleme itilmesinde etken oldu. Nitekim 1969′da Paris’te ayaklanan gençlik 3 M’den oluşan pankartlar taşıyordu: Marx, Mao, Marcuse… Yani sol iki kuramcı ve uygulamacının yanında bir de CIA ajanı, sol kuramcı olarak benimsenmişti.” (Özel Savaş Terör ve Kontrgerilla, Talat Turhan, sf.132)

Marx’dan ve Rus Devrimi’nden bu yana komünizmin finansörleri olan bazı sermayedarlar, bu yapay rejimi ayakta tutmaya devam etmektedirler. Komünistlerin belki de en büyük düşmanı ve burjuvazinin simgesi olarak gördükleri ABD’li sermayedar Rockefeller, gerçekte bu kontrollü muhalefet rejimini destekleyenlerden biridir:

“Birçok Amerikalı, Rockefeller kuruluşlarının dünyanın birçok yerinde kendini çekinmeden komünist organizasyonları finanse etmeye adamasına anlam veremez.” (The World Order, A Study in Hegemony of Parasitism, Eustace Mullins, sf. 51)